امید و ناامیدی در اشعار پروین اعتصامی
محل انتشار: نشریه آفاق علوم انسانی، دوره: 7، شماره: 78
سال انتشار: 1402
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 479
فایل این مقاله در 18 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_HSPR-7-78_002
تاریخ نمایه سازی: 30 دی 1402
چکیده مقاله:
امید و ناامیدی در اشعار پروین اعتصامی به این صورت نمود می یابد که؛ گذر عمر از کودکی و رسیدن به بزرگ سالی تقدیر انسان است و آدمی را از آن گریزی نیست، اما انسان بزرگ سال با استفاده از «اندیشه»، اکنون را می سازد و با «احساس» به گذشته می نگرد و به آینده امیدوار می شود و پیش می رود. البته دور شدن از کودکی به آن معنا نیست که انسان بزرگ سال با کودکی بیگانه می شود بلکه با یاد کردن از آن دوران، خود را کمی سبک بار می کند و به وجد می آورد. روی دیگر ناامیدی در شعرهای پروین اعتصامی به ناگواری های زندگی شخصی وی و یکی از مهم ترین آن ها یعنی از دست دادن مادر در کودکی مربوط می شود؛ این چنین رویدادهای تلخی، روی دیگر علت های ناامیدی در شعر وی را تشکیل می دهد. در این پژوهش ابتدا به زندگینامه و مضامین شعرهای پروین اعتصامی پرداخته شده است و در ادامه نمونه هایی از اشعار وی در دو فضای متضاد امیدوارانه و ناامیدان مورد بررسی قرار گرفته است. در فرجام این پژوهش به این نتیجه دست یافته ایم که اشعار وی را نه می توان مطلقا امیدوارانه و نه مطلقا ناامیدانه دانست، بلکه هرکدام از این دو فضای شعری دوشادوش یکدیگر شعر این شاعر معاصر را پیش می برند.
نویسندگان
ابوذر غفاری
کارشناسی ارشد زبان وادبیات فارسی دانشگاه رازی کرمانشاه
حسین سهرابی
کارشناسی ارشدزبان و ادبیات فارسی دانشگاه کردستان