امید و ناامیدی در اشعار پروین اعتصامی

امید و ناامیدی در اشعار پروین اعتصامی به این صورت نمود می یابد که؛ گذر عمر از کودکی و رسیدن به بزرگ سالی تقدیر انسان است و آدمی را از آن گریزی نیست، اما انسان بزرگ سال با استفاده از «اندیشه»، اکنون را می سازد و با «احساس» به گذشته می نگرد و به آینده امیدوار می شود و پیش می رود. البته دور شدن از کودکی به آن معنا نیست که انسان بزرگ سال با کودکی بیگانه می شود بلکه با یاد کردن از آن دوران، خود را کمی سبک بار می کند و به وجد می آورد. روی دیگر ناامیدی در شعرهای پروین اعتصامی به ناگواری های زندگی شخصی وی و یکی از مهم ترین آن ها یعنی از دست دادن مادر در کودکی مربوط می شود؛ این چنین رویدادهای تلخی، روی دیگر علت های ناامیدی در شعر وی را تشکیل می دهد. در این پژوهش ابتدا به زندگینامه و مضامین شعرهای پروین اعتصامی پرداخته شده است و در ادامه نمونه هایی از اشعار وی در دو فضای متضاد امیدوارانه و ناامیدان مورد بررسی قرار گرفته است. در فرجام این پژوهش به این نتیجه دست یافته ایم که اشعار وی را نه می توان مطلقا امیدوارانه و نه مطلقا ناامیدانه دانست، بلکه هرکدام از این دو فضای شعری دوشادوش یکدیگر شعر این شاعر معاصر را پیش می برند.