نقش واسطه ای تاب آوری در رابطه بین خودکارآمدی و رشد پس از آسیب در میان پرستاران در همه گیری کووید-۱۹

پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش واسطه ای تاب آوری در رابطه بین خودکارآمدی و رشد پس ­از­آسیب در میان پرستاران در همه گیری کووید-۱۹ انجام شد. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش پرستاران شهرهای ورامین و قرچک در تابستان سال ۱۴۰۱ بود. از این جامعه تعداد  ۳۵۰ نفر با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از سیاهه  رشد پس ­از­آسیب تدسچی و کالهون، پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران و مقیاس تاب آوری کانر-دیویدسون گردآوری و با استفاده از همبستگی پیرسون و مدل­سازی معادلات ساختاری  تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد  اثر مستقیم خودکارآمدی و اثر مستقیم تاب آوری بر رشد پس ­از­آسیب مثبت و معنادار بود. همچنین، نتایج نشان داد که نقش واسطه­ ای تاب­آوری در رابطه خودکارآمدی و رشد پس­از­آسیب  معنا­دار بود. بر اساس یافته­ ها، می­توان نتیجه گرفت که خودکارآمدی و تاب­آ وری از عوامل مهم اثرگذار بر رشد پس ­از­آسیب در بین پرستاران است. لذا، پیشنهاد می­شود که متخصصین از طریق آموزش و مداخلات مشاوره­ای با افزایش خودکارآمدی و تاب آوری به پرستاران کمک کنند که آسیب­ های روان­شناختی ناشی از دوران کرونا را مدیریت کنند.

کلیدواژه ها:

رشد پس از آسیب ، خودکارآمدی ، تاب آوری ، پرستاران ، کووید-۱۹