لزوم توجه جدی به «دیم زارها» در تولید علوفه و گیاهان دارویی

وجود دیم زارهای کم بازده، پر شیب و رها شده، در سطح اکوسیستم های مرتعی، یادآور این موضوع است که سطح وسیعی از بهترین مراتع کشور، در نتیجه توسعه اراضی کشاورزی از عرصه های طبیعی، به بهانه خود کفایی در تولید دیم محصولات استراتژیک (به ویژه گندم)، پتانسیل خود را برای همیشه از دست داده اند و به کانون های اصلی فرسایش تبدیل شده اند که منجر به تشکیل رواناب و سیلاب و به دنبال آن، رسوب گذاری در پشت سدها و دشت ها، به عنوان کانون های تولید گرد و غبار خواهند شد. همچنین، راه برای نفوذ تعدادی از اعضای اجتماعات بیگانه (مهاجم) گیاهی مزرعه رست و خرابه رست نظیر گونه های خارشتر (Alhagi spp.)، ورک (Hultemia persica)، کنگر (Gundelia spp.)، گلرنگ وحشی (Carthamus oxyacantha)، Cirsium arvense و Euphorbia spp.، که نیازهای اکولوژیکی به نسبت کمی دارند، به ترکیب گیاهی مراتع، فراهم شده و تنوع و غنای گونه های بومی، به مخاطره افتاده است. به همین ترتیب، بسیاری از گونه های اولیه، از نظر تعداد، کاهش یافته، یا به طور کلی از بین رفته اند و زمینه برای جایگزینی گونه های خشکی پسند ، خشبی و سمی فراهم شده است. به عبارت دیگر، در اثر فعالیت های مخرب انسان در طبیعت، فشار انتخاب طبیعی (سلکسیون) گونه ها، باعث چیرگی گیاهانی با خصوصیات مرفولوژیکی و بیوشیمیایی می شود که انسان و دام، تمایلی نسبت به همه یا بیشتر آنها ندارند و راهکاری نیز برای مبارزه با آنها، اندیشیده نشده است.