تعیین اراضی مستعد زراعت چوب در اراضی غیر جنگلی در استان گیلان

پتانسیل یابی اراضی برای زراعت چوب به منظور برنامه ریزی برای آینده امری ضروری است، لیکن با توجه به تغییرات اقلیمی و دینامیک بودن موضوع چه از نظر بیوفیزیکی و چه از نظر اجتماعی و اقتصادی چالشی حساس است که باید به آن توجه شود. برای اجرای این پژوهش، ابتدا شاخص های اکولوژیکی گونه های صنوبر دلتوئیدس و اورامریکن شامل: دما، بارندگی، خاک و فیزیوگرافی تعیین شد. سپس، داده های اقلیمی بارش و دما از ایستگاه های هواشناسی جمع آوری و لایه اطلاعات اقلیمی، لایه اراضی غیر جنگلی، لایه خاک و لایه وضعیت موجود صنوبرکاری ها تهیه شد. با تلفیق از روش AHP و دستور weighted overlay و intersect و وزن دهی با استفاده از روش درون یابی کریجینگ (interpolating) به هر یک از شاخص های اکولوژیک و با توجه به قابلیت زراعت دو گونه دلتوئیدس و اورامریکن، مناطق با پتانسیل مناسب و نامناسب برای توسعه کشت صنوبر طبقه بندی و اولویت بندی شدند. نتایج نشان داد، پتانسیل توسعه صنوبر در استان گیلان به میزان ۶۳۸۰۶ هکتار است و به دو صورت دیم و دیم به همراه آبیاری تکمیلی طبقه بندی شده که ۷۴/۱۲۳۳۵ هکتار آن به صورت دیم است.

کلیدواژه ها:

استعداد یابی ، تعیین شایستگی ، زراعت چوب ، پایگاه اطلاعاتی دینامیک کشت چوب