نظریه غایت به مثابه قرینه ای بر خودگروی روان شناختی در فلسفه صدرایی

از خودگروی روان­شناختی تقریرهای گوناگونی ارائه شده و در هر یک از آن ها بر ویژگی خاصی تاکید شده است؛ در تقریر آین بر بازگشت «هدف و منفعت به فاعل فعل»، در تقریر پویمن بر «بازگشت رضایت به فاعل فعل»، در تقریر ریچلز بر عنصر «خودخواهی» و در تقریر هولمز بر «انگیزه» و «حب ذات» تصریح و تاکید شده است. عناصر یادشده به ظاهر در فلسفه ملاصدرا حضور دارند؛ چنان­که ملاصدرا در نظریه غایت از «حب ذات» و « ارجاع همه غایات به فاعل» سخن می گوید.پرسش پایه این جستار عبارت است از این که آیا «ارجاع همه غایات به فاعل» و «حب ذات» در فلسفه ملاصدرا موید و قرینه­ای بر خودگروی روان­شناختی است؟ یافتهاین پژوهش به این قرار است که با واکاوی دقیق «غایت» به طور عام و «انگیزه» به طور خاص، «خودخواهی»، و «فضیلت» می­توان گفت که فلسفه صدرایی موید نظریه خودگروی روان شناختی نیست. گفتنی است که این پژوهش مسبوق به پیشینه­ای نیست.

کلیدواژه ها:

اخلاق فضیلت محور ، خودگروی اخلاقی ، خودگروی روان شناختی ، غایت ، ملاصدرا