تحلیل و بررسی مولفه های روانشناسی مثبت در داستان های مثنوی معنوی و کاربرد آن در تربیت دوره نوجوانی

روان شناسی مثبت نگر نه تنها برای بهبود و ایجاد توانمندی های افراد، بلکه بهمنظور پرورش تاب آوری، بهبود کیفیت زندگی و ایجاد سپری در برابر عود نشانه ها، ایجاد گردید. افزایش توانمندی ها و صفات مثبت بایست مولفه های اصلی هر روند درمانی باشد؛ چرا که این مداخلات نشانه های بیماری را کاهش داده، از عود آنها جلوگیری می کنند و باعث اصلاح کیفیت زندگی می شوند. پژوهش حاضر با هدف تحلیل و بررسی مولفه های روان شناسی مثبت در داستانهای مثنوی معنوی و کاربرد آن در تربیت دوره نوجوانی صورت گرفتهاست. نتایج پژوهش بیانگر آن است که مولفه های روان شناسی مثبت، از جمله امید، خوش بینی، شادی، رضایت، فضایل اخلاقی، بخشش، انعطاف پذیری، شکرگزاری و تشکر، مراقبه و معناجویی در داستان های مثنوی معنوی سبب شکوفایی و توسعه توانمندی های درونی و کسب فضیلت های اخلاقی می شود. این مولفه ها نوجوانان را قادر می سازد تا با ناملایمات، بحران ها و سایر رویدادهای نامطلوب زندگی کنار بیایند، به سلامت جسمی و روانی دست یابند و به بهبود روابط فردی، خانوادگی و اجتماعی نایل گردند.

کلیدواژه ها:

تعلیم و تربیت کودکان و نوجوانان ، دوره نوجوانی ، روان شناسی مثبت ، مثنوی معنوی