رویکردی انتقادی به تعارض مبنای قانون گذار در رویش دندان مجنی علیه قبل و بعد از قصاص (موضوع ماده های ۴۱۳ و ۴۱۵ ق. م. ا. مصوب ۱۳۹۲)

یکی از مسائل مرتبط با جنایت بر دندان ها، مسئله ی رویش دندان مجنی علیه قبل و بعد از قصاص است. مسئله ای که فقهای امامیه دیدگاه های مختلفی درباره ی آن ارائه داده اند. در این راستا، قانون گذار در مواد ۴۱۳ و ۴۱۵ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲ دو رویکرد و حکم متفاوت اتخاذ کرده است. وفق ماده ی ۴۱۳ رویش دندان قبل از قصاص موجب سقوط قصاص و محکومیت مرتکب به پرداخت ارش می باشد و بر اساس ماده ی ۴۱۵ روئیدن دندان بعد از قصاص، مسئولیتی برای مجنی علیه در پی ندارد. این در حالی است که دیدگاه فقهی معیار در این دو ماده یکسان است و این اقتضا دارد که ماده های مورد اشاره منسجم باشند. این پژوهش که به روش توصیفی تحلیلی نگاشته شده، بیانگر آن است که بر پایه ی عدم انسجام بین ماده های ۴۱۳ و ۴۱۵ یکی از آن ها با موازین شرعی مغایرت دارد و در نتیجه اصلاح آن ضروری می نماید.

کلیدواژه ها:

رویش دندان ، سقوط دندان ، جبران قصاص ، استرداد دیه