مفهوم امامت در پرتو آیه ابتلای حضرت ابراهیم (ع)

امامت مقامی الاهی است که به برخی از پیامبران و بندگان برگزیده،عطا می شود.تفسیرها و برداشتهای متعددی از امامت ارایه شده و بر همین اساس،مبانی متفاوتی در فهم مقام امامت به وجود آمده است.امام به معنی کسی است که از او تبعیت می شود.بر اساس آیهء ۱۲۴ سوره بقره و با استناد به آیات و روایات،مقام امامت، عهدی الاهی است که به جعل خدا صورت می گیرد و از مقام نبوت و رسالت افضل است.مقام امامت پس از ابتلایات الاهی،به حضرت ابراهیم علیه السلام عطا شده است. برخی از مفسران اهل سنت،امامت مطرح شده در آیه را به نبوت و رسالت تفسیر کرده اند.دیدگاه های مفسران اهل سنت از جمله فخر رازی،ذیل آیه مطرح و نقد و بررسی و سپس آراء مفسران شیعه بیان شده است.بعضی از مفسران نیز در تبیین آیه،مقام امامت تکوینی را مطرح کرده اند که تا حدودی متاثر از مبانی عرفانی و فلسفی است.

کلیدواژه ها:

تفسیر قرآن ، امامت ، مقام امام ، معنی امام ، تبعیت از امام ، امامت تکوینی ، امامت تشریعی ، امامت-مفسران اهل سنت ، امامت-مفسران شیعه