مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) و تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) همراه با مکمل دهی سیترات سدیم بر بیان PGC-۱α در رت های نر ویستار

مقدمه: فعالیت ورزشی در افزایش بیان PGC-۱α (فاکتور تنظیم کننده بیوژنز میتوکندریایی) نقش دارد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر هشت هفته تمرین تداومی با شدت متوسط و تمرین تناوبی با شدت بالا همراه با مکمل دهی سیترات سدیم بر بیان PGC-۱α در رت های نر ویستار بود. روش کار: تعداد ۴۰ سر رت در پنج گروه کنترل، تمرین تداومی با شدت متوسط، تمرین تداومی با شدت متوسط+سیترات سدیم، تمرین تناوبی با شدت بالا و تمرین تناوبی با شدت بالا+سیترات سدیم قرار گرفتند. گروه تمرین تداومی ۸ هفته و در هر هفته، ۵ جلسه با متوسط شدت ۷۰ درصد حداکثر سرعت دویدن، به مدت ۱۵ تا ۳۰ دقیقه دویدند. گروه تمرینات تناوبی با دامنه شدت ۵۰ و ۹۰ درصد، ۱۲ دقیقه دویدند. گروه تمرین+ مکمل علاوه بر اجرای تمرین، روزانه، ۱۵ میلی مول بر لیتر مکمل سیترات سدیم دریافت کردند. بیان PGC-۱α با روش وسترن بلات در عضله نعلی اندازه گیری شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی انجام گرفت (۰۵/۰P≤). یافته ها: بیان پروتئین PGC-۱α در هر دو گروه تمرین و تمرین+مکمل نسبت به گروه کنترل افزایش یافت (۰۰۱/۰=P). همچنین، مکمل دهی سیترات سدیم توانست افزایش بیشتری در بیان PGC-۱α در گروه تمرین تداومی با شدت متوسط+مکمل، در مقایسه با گروه تمرین تداومی با شدت متوسط ایجاد کند (۰۰۵/۰=P). بااین حال، گروه تناوبی با شدت بالا نسبت به گروه تداومی با شدت متوسط، بیان بیشتری از PGC-۱α نشان داد (۰۰۱/۰=P). نتیجه گیری: با وجود اثربخشی هر دو روش تمرینی، مکمل یاری سیترات سدیم پیش از تمرین تناوبی با شدت بالا، می تواند در افزایش بیان PGC-۱α، اثر هم افزایی بیشتری داشته باشد.

کلیدواژه ها:

High intensity interval training ، Moderate intensity continuous training ، Sodium citrate ، PGC-۱α ، تمرینات تناوبی با شدت بالا ، تمرین تناوبی با شدت متوسط ، سیترات سدیم ، PGC-۱α