کودک آزاری از دیدگاه فقهی

کودک به دوراز هیاهوها و اضطراب و مشکلات زندگی اجتماعی است و سرگرم و مشغول بازی، تفریح، و افکار زیبا و کودکانه خود است و حتی احکام و وظایف دینی و اجتماعی، بعد از سپری شدن دوران کودکی بر عهده آنها آمده و ملزم به آنها می شوند. ازاین رو، پدیده آزار و اذیت کودکان که قدمت آن تمام تاریخ انسانیت را دربر گرفته است، بسیار شوم و تاسف بار است و موجب آزرده شدن دل ها و وجدان های بیدار شده و حس حمایت و دفاع از کودکان را در آنان به وجود می آورد.علوم مختلف، دارای اصطلاحات متفاوت و خاص خود هستند و گاهی برداشت های عرف های متفاوت، از الفاظ به کار برده شده در علوم مختلف، با معنای آن لفظ در آن علم، مختلف و بعضا دارای تضاد یا تناقض است. پس در ابتدا بهترین و مهم ترین کار، توضیح کامل و روشن کردن موضوع و عنوان موردبحث است. در نتیجه ابتدا عناوین کودک، آزار، تادیب و فقه را از منظر دین مبین اسلام و لغت توضیح داده و پس از آن، با استفاده از ادله چهارگانه شرعی اثبات کردیم که اصل اولی و حکم کلی در آزار، حرمت است.دین مبین اسلام باید در مورد موضوع کودک آزاری، دارای احکام و برنامه جامع، در چارچوب احکام کلی یا جزئی باشد؛ زیرا اولا بحث از ظلم و ایذاء، چه کودک و چه غیر کودک، از مسائل بسیار مهم و مورد ابتلا است. دوم اینکه، این مبحث، از دیرباز موردبحث و تبادل آرا بین دانشمندان و محافل علمی بوده است. سوم اینکه، مهم ترین فلسفه بعثت نبی مکرم اسلام(ص)، تمام کردن مکارم اخلاق است و یکی از مهم ترین مکارم اخلاقی، رعایت حقوق مردم و عدم آزار و اذیت آنها است که در آیات و روایات، به صراحت بدان اشاره شده است. در نتیجه، در فقه اسلامی باید از کودک آزاری بحث شود.کودک آزاری باتوجه به تعریف ما از اقسام و وجوه تمایز آنان، به هفت قسم تقسیم می شود که عبارت اند از:۱.کودک آزاری ناشی از آزار جسمی، ۲. عاطفی و روانی، ۳. ناشی از غفلت و ترک فعل، ۴. جنسی، ۵. ناشی از بهره گیری خلاف، ۶. ناشی از مسائل کلی اجتماعی، و ۷. آزار کودک در فضای مجازی. حکم همه این اقسام را ذکر کرده و به این نتیجه رسیدیم که هرگونه آزار کودک، از مصادیق ظلم و ایذاء بوده و حکم حرمت بر آن حمل می شود.