تبیین ساختاری خودکشی در شهرستان ایذه

خودکشی به خودی خود یک نوع اختلال محسوب نمی شود ولی نتیجه یک یا چند اختلال روانی و یا به دلیل مشکلات هیجانی و عدم کنترل احساسات می باشد. خودکشی در نوجوانان به دلیل یاس، احساس پوچی، سرخوردگی از تحصیل و مسائل عاطفی و عشقی است. اما در میان زنان، مهمترین عامل خودکشی، اختلافات و خشونت های خانوادگی است و در بین مردان وجوانان که معمولا با شیوه های جنجال برانگیز همراه است در اعتراض به مسائل اجتماعی و اقتصادی، بیکاری و بحران های جامعه صورت می گیرد.در این پژوهش با در نظر گرفتن متغیرهای اجتماعی و فرهنگی و با روش پیمایش مقطعی به بررسی میزان گرایش به خودکشی در بین شهروندان ۱۵- ۴۵ ساله ساکن شهر ایذه پرداخته است . بر اساس نتایج پژوهش جوانان نسبت به میانسالان و بیکاران و محصلان نسبت به شاغلان و مجردها نسبت به متاهل ها گرایش بیشتری به خودکشی داشته اند. همبستگی متغیرهای اعتقادات و احساس ناامیدی با گرایش به خودکشی ، به ترتیب منفی و مثبت بوده است. مهمترین متغیر تاثیرگذار بر گرایش به خودکشی احساس ناامیدی و تاثیر اعتقادات بر گرایش به خودکشی بیشتر غیر مستقیم بوده است. در نهایت دو متغیر احساس ناامیدی و مجرد بودن توانسته اند بیش از نیمی از واریانس (۵۵درصد) گرایش به خودکشی پاسخگویان را تبیین کنند.