مادرانگی و طلاقی: راه حل فرزند پروری مشترک

مادر بودن و مطلقه بودن دو مفهوم پر کاربرد در متون و منابع حوزه روانی - اجتماعی ایران دستکم در نیم قرن اخیر بوده است. در عین حال که همنشین هم اند اولی به شدت از سوی حاکمیت، سنت و مذهت، پسندیده، ستوده و ارزشمند و دومی، ناپسند، نکوهیده و منکر دانسته شده است. با وجود این، گزارشهای آماری موجود نشان از روند شدیدا رو به رشد جمعیت مادران مطلقه به نسبت دهه های قبلتر دارد. این روند در برخی از استانهای کشور از میانگین جهانی نیز پیشتر رفته است. روندی که مختص ایران نیست و یک مقوله جهان شمول است. اما در حامعه ایران از ند جهت دارای اهمیت است. اول اینکه، با توجه به در هم تنیدگی نهاد مذهت و سیاست، حساسیت بالایی در میان سیاسیون برای یایین نگاه داشتن آمار طلاق در کشور وجود دارد به گونه ای که بالابردن هزینه های مادی و معنوی طلاق و تجرد مادران به عنوان یک استراتژی در نظام سیاستگذاری کشور در پیش گرفته شده است. دوم، جامعه ایرانی به معنای عموم مردم یا سنتهای رایح، نگاه دوستانه ای به موضوع طلاق به ویژه در مادران (زنان صاحب فرزند) ندارد. سوم، خدمات جامعه تخصصی مانند مشاوران و خانواده درمانگران نسبتا گران و بنابراین خارج از دسترس (یا اولویت) بسیاری از خانواده هاست و بنابراین دامنه اثرگذاری اجتماعی آن مطلوب نیست، چهارم، جامعه مدنی با توجه به ملاحظات سنتی، مذهبی و سیاسی ورود ناکارآمدی به موضوع دارد و و بیشتر واکنشی انسان دوستانه و ترحم آمیز یا به مادران و فرزندان است تا تلاش های نهادی. همه این موارد باعث می شود که مادران به ویژه مادران سالخورده تر، در فرایند طلاق،"تنها" شوند.

کلیدواژه ها:

مادران مطلقه ، فرزندپروری مشترک ، طلاق ، مددکاری اجتماعی