بررسی تاثیر ملاقات برنامه‎ریزی شده بر شاخص‎های فیزیولوژیک بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه قلبی

مقدمه و هدف: ملاقات یکی از نیازهای اساسی بیماران و خانواده‎هایشان در مدت زمان بستری است. از آنجائیکه سیستم بهداشت و درمان به سمت الگوی بیمار محوری حرکت می کند، ملاقات از بیمار در بخش مراقبت های ویژه را به موضوعی مورد علاقه و قابل بحث در این بخش‎ها تبدیل کرده است. لذا تحقیق حاضر به بررسی تاثیر ملاقات برنامه‎ریزی شده بر شاخص‎های قلبی در بیماران بستری در بخش مراقبت قلبی پرداخته است. روش کار: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی است. ۶۰ بیمار مبتلا به سکته قلبی به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و بطور تصادفی به ۲ گروه آزمون و کنترل تقسیم شدند. در گروه آزمون، از بیمار درخواست می‎شد که نام کسانی که با آنها احساس راحتی بیشتری دارد و تمایل به حضور آنان در زمان ملاقات دارد؛ را بیان کند. و ملاقات کنندگان در مورد رعایت آداب صحیح ملاقات آموزش می دیدند. داده ها توسط پرسشنامه و چک لیست‎های مربوط به شاخص‎های فیزیولوژیک قبل، حین و بعد از ملاقات گردآوری و تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS۱۸ انجام شد. نتایج: بین میانگین فشارخون سیستولیک (۰۵۸/۰=P)، دیاستولیک (۰۵۷/۰=P)، تعداد ضربان قلب (۲۷۱/۰=P)، تعداد تنفس (۰۵۶/۰=P) و اشباع اکسیژن خون شریانی (۱۹۹/۰=P) با استفاده از آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر در قبل، حین و بعد از ملاقات برنامه ریزی شده در گروه آزمون از لحاظ آماری تفاوت معنی داری دیده نشد. ولی در گروه کنترل غیر از اشباع اکسیژن خون شریانی (۳۱۷/۰=P) در بقیه موارد این تفاوت ها معنی دار بود(۰۵/۰>P). نتیجه نهایی: ملاقات برنامه ریزی شده برای حضور خانواده و دوستان بر بالین بیمار تغییرات مهمی در شاخص های قلبی عروقی از لحاظ بالینی ایجاد نمی­کند. بنابراین طبق این مطالعه، دلیلی برای محدودیت ملاقات در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه وجود ندارد

کلیدواژه ها:

CCU / Impatient Visiting / Myocardial Infarction / Physiological Indexes ، بخش مراقبت ویژه ی قلبی ، سکته قلبی ، شاخص های فیزیولوژیک ، ملاقات