پژوهشی درباره تعابیر عرفانی از رنگ و نور بر هنر کاشی کاری مسجد شیخ لطف الله

تزئینات در هنر اسلامی، یکی از اصلی ترین و موثرترین مولفه های وحدتبخش به شمار می رود. کاشی کاری در ایران ازمهمترین مظاهر بروز مفاهیم معنوی و عرفان در هنر به شمار میرود که تزیینات مساجد و اماکن مذهبی رکن اصلی را ایفامی کند. هنر کاشی کاری اسلامی در ایران از آجرهای لعاب دار ساده آبی رنگ در قرن ششم هجری قمری شروع شد و با تکامل بهخلق کاشی های زرین فام هفت رنگ و مینایی و سپس شکل گیری کاشی های معرق و شیوه ی هفترنگ در دوره صفویهمنجرگردید. مسجد شیخ لطف االله تنها مسجدی است که از زمینه خاکی رنگ در کاشی کاری آن استفاده شده که دلیل آننشان دادن شان و بها دادن به خاک است رنگها در معماری اسلامی صورتی نمادین به خود گرفته اند، هر رنگی در هر فرهنگیتداعی کننده حالتی خاص می باشد که ارتباط آن با روان اجتماعی انسان پیدا می کند. مقاله پیش رو تحقیقی تاریخی-توصیفی است که به بررسی تعابیر عرفانی بر رنگ و نور هنر کاشی کاری مسجد شیخ لطف االله می پردازد. نتایج پژوهش حکایت از آن دارد که هنرمندان بصیر و عاقل آن زمان که جدای از رسم و آئین جوان مردی، دست بر هیچ اثر هنری نمی گذاشتند، با استفادهاز یک قانون و الگو دست به انتخاب رنگ ها در معماری صفویه می زدند تا مفهوم آن فضا، طبق کاربرد و هدف خاصی که در ذهنایشان بوده به طور تاثیرگذاری به مخاطب القا شود

کلیدواژه ها:

عرفان ، رنگ ، نور ، کاشی کاری ، مسجد شیخ لطف االله