بررسی معیارهای اجتماعی پذیری در ساختار فضا های شهری ایران

شهرهای مسکونی در گذشته عامل اصلی روابط اجتماعی میان افراد و مردم بوده اند که مهمترین ساختار این شهرها را روابط اجتماعی افراد تشکیل می داده این روابط باعث ایجاد امنیت و آرامش در یک شهر می شده که در فضاهای امروزی نادیده گرفته می شود. همچنین به دلیل عدم توجه به فضاهای عمومی و مراکز اجتماع پذیر در شهرها و عدم توجه به نوع طراحی این فضاها با کاهش روابط و مشکل مشارکت اجتماعی مردم در فضاهای شهری روبرو هستیم . در این تحقیق و سعی در بررسی معیارهای اجتماع پذیری در ساختار شهرهای قدیمی و سنتی ایران داریم تا بتوانیم به راه حل هایی هرچند ساده و از یاد رفته با استفاده از روش تاریخی تفسیری و مطالعه میدانی برای بهبود شرایط فضاهای عمومی شهرها ی امروزی بررسیم . نتیجه بدست آمده در این پژوهش فاکتور هایی سازنده برای ارتقاع فضا های عمومی و افزایش اجتماع پذیری در این فضاها می باشد که این فاکتور ها عبارتند از : حس تعلق به مکان، همبستگی اجتماعی ، مشارکت ، کیفیت محیط ، زیست ، ایمنی و امنیت ، دسترسی و شبکه ارتباطی ، امکانات و تسهیلات است .

کلیدواژه ها:

اجتماع پذیری ، روابط اجتماعی ، ساختار اجتماعی شهر ها