تعیین شرایط بهینه پالایش زیستی کل آلاینده های هیدروکربنی خاک

نشر آلاینده­های هیدروکربنی، نیازمند اعمال روش های  پالایش سازگار با محیط­زیست و مناسب در جهت کاهش یا رفع آلودگی است. کاربرد برخی از میکرواورگانیسم­ها با توانایی تغذیه از هیدروکربن های نفتی با تمرکز بر روش های  زیست­درمانی تجزیه نفت، مورد توجه قرار گرفته است و با بهینه­سازی شرایط رشدی آن ها می توان سبب بالا بردن راندمان آن ها در پاکسازی شد. هدف از این پژوهش، اعمال شرایط محیطی بهینه برای تحریک میکرواورگانیسم­های خاک و بررسی توان تجزیه هیدروکربن های نفتی بوده است. بدین منظور از خاک آلوده نفتی پالایشگاه ری استفاده و ۱۳ تیمار از جمله تلقیح باکتری­های باسیلوس سابتیلیس، باسیلوس مگاتریوم، سودوموناس پوتیدا در طی ۵ زمان بر این خاک اعمال شد. و روند تجزیه کل هیدروکربن نفتی خاک( ۳۸ درصد) در حضور تیمارها با شرایط مختلف مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج نشان داد در دوره زمانی اول و دوم تیمار کود حیوانی، باکتری+ کود حیوانی و خاک اره بالاترین نرخ کاهش آلودگی را دربرگرفت، لیکن در دوره سوم زمانی، تیمار شامل نیتروژن+ فسفر+ پتاسیم عملکرد بالاتری را نشان داد. سرانجام در دوره زمانی پنجم با استقرار جمعیت باکتریایی، تیمار میکروبی به کاربرده شده(در تیمار NPK+باکتری+کود حیوانی+خاک اره) باعث کاهش ۲۳% نسبت به تیمار دست نخورده شده و بیشترین کاهش نفتی را نشان داد. چنین به نظر می­رسد با گذشت زمان اولیه لازم برای استقرار و ثبات جامعه میکروبی، این تیمار بیشترین بازده را از آن خود کرده است.

کلیدواژه ها:

آلاینده ، باکتری نفت خوار ، پالایش ، هیدروکربن