اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر تاب آوری زنان دارای افکار خودکشی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر تاب آوری زنان دارای افکار خودکشی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و گروه کنترل بود.جامعه ی پژوهش شامل کلیه زنان مراجعه کننده به یکی از مراکز مشاوره شهر تبریز در شش ماهه نخست سال ۱۴۰۲بودند که به صورت نمونه گیری دردسترس از بین آنها ۱۱۵ نفر انتخاب و به پرسشنامه افکار خودکشی (BSSI) بک ،پاسخ دادند. ۳۰ نفر از زنانی که بر اساس این پرسشنامه نمرات بالاتری را دریافت کردند و دارای افکار خودکشی بودند، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل به نسبت یکسان گمارده شدند. شرکت -کنندگان گروه آزمایش در ۸ جلسه ۹۰دقیقه ای ( هفته ای یک جلسه ) برنامه درمانی متمرکز بر شفقت را دریافت کردند؛ گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت . به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه تابآوری کانر و دیویدسون۱ (۲۰۰۳) بودکه توسط شرکت کنندگان درمرحله پیش آزمون_پس آزمون تکمیل شدند . جهت تجزیه و تحلیل دادهها از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد. یافته های حاصل از پژوهش نشان داد با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون گروههای آزمایش و گروه کنترل درمتغییرهای تاب آوری در زنان دارای افکارخودکشی نتایج نشان می دهد به کارگیری فنون درمان متمرکز بر شفقت در افزایش تاب آوری زنان دارای افکار خودکشی ، موثر است .همچنین نتایج نشان دادکه تفاوت معناداری بین گروهای آزمایش وکنترل درنمرات کلی تاب آوری وجودداشت وهمچنین به اهمیت مداخلات درمانی روی جامعه بیماران افسرده دارای افکارخودکشی اشاره داردکه می توانددرکمک به اقدام به خودکشی مفیدباشد

کلیدواژه ها:

درمان متمرکز بر شفقت ، تاب آوری ، خودکشی