اثربخشی رواندرمانی مثبت نگر برناگویی هیجانی و تاب آوری بیماران مبتلا به سرطان

مقدمه : باتوجه به نقش مشکلات روانشناختی در ابتلا و عود بیماری های سرطان در افراد، ضروری است تا ضمن شناسایی این عوامل ، نسبت به درمان آنها اقدام نمود. امروزه هر چند مردم مدت طولانی تری با بیماری سرطان زندگی می کنند، اما نگرانی ها درباره مشکلات افراد مبتلا به سرطان و خانواده هایشان در حال افزایش است هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رواندرمانی مثبت نگر برناگویی هیجانی و تاب آوری بیماران مبتلا به سرطان انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی ، طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه و مرحله پیگیری ۳ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی بیماران مبتلا به سرطان مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی شهرتهران در سال ۱۴۰۲ بودند. از بین آنها ۳۰ نفر (۱۴ مرد و ۱۶ زن) به روش نمونه گیری هدفمند، به عنوان نمونه پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروه گواه (۱۵ نفر)، گمارده شدند. افراد گروه آزمایش ، رواندرمان مبتنی بر دیدگاه روانشناسی مثبت نگر را در ۶ جلسه ، ۶۰ دقیقه ای به صورت انفرادی ، دریافت کردند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های آلکسی تیمیا تورنتو-۲۰ (بگبی و همکاران، ۱۹۹۴) وتاب اوری (کانر و دیویدسون)، استفاده شد. دادههای پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مکرر، تحلیل شد. یافته ها: باتوجه به نتایج پژوهش ، در نمرههای متغیر نارسایی هیجانی و مولفه های آن شامل ؛ دشواری در شناسایی احساسات، دشواری در توصیف احساسات و تفکر عینی و متغیر تاب آوری ، با توجه به اثر اصلی مراحل زمانی ، اثر اصلی مداخله رواندرمانی و همچنین اثر تعاملی مراحل زمانی با مداخله رواندرمانی ، تفاوت معناداری مشاهده شد (۰۱/۰.(P< نتیجه گیری : روان-درمانی مثبت نگر بر کاهش ناگویی هیجانی و افزایش تاب اوری بیماران مبتلا به سرطان دارای اثربخشی و کارایی بود.

کلیدواژه ها:

روان درمانی مثبت نگر ، ناگویی هیجانی ، تاب آوری بیماری سرطان.