بررسی میزان بهره گیری از قرآن و نهج البلاغه در مقالات علمی- پژوهشی فارسی در دانشگاه های علوم پزشکی

سابقه و هدف: هرچند قرآن کریم و نهج البلاغه کتاب هایی در زمینه بهداشت و پزشکی نیستند؛ اما در هریک از این منابع نکاتی وجود دارد که می توان از آن ها در تدوین دستورالعمل های مرتبط با سلامت و بیماری سود برد؛ از این رو پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان بهره گیری از منابع فوق در تدوین مقالات علوم پزشکی انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش مقطعی و کاربردی حاضر به صورت سرشماری در ارتباط با مقالات علمی- پژوهشی فارسی زبان منتشرشده از سوی دانشگاه های علوم پزشکی انجام شد. داده ها با استفاده از چک لیست محقق ساخته ای متناسب با اهداف پژوهش و از طریق بررسی کلیه مقالات و منابع آن ها گردآوری گردیدند. شایان ذکر است که جهت پردازش داده ها از شاخص های آماری توصیفی استفاده شد. یافته ها: یافته های حاصل از استخراج ۱۸۶۷۳۵ منبع از ۶۹۰۷ مقاله منتشرشده در قالب ۶۹۶ شماره از مجلات علمی- پژوهشی فارسی متعلق به ۴۷ دانشگاه علوم پزشکی کشور نشان داد که موارد استفاده از قرآن کریم و نهج البلاغه به عنوان منابع مورد استناد به ترتیب ۴۰۴ و ۲۰ مرتبه (کمتر از ۱ درصد) بوده است که در این میان پراستنادترین سوره های قرآن به ترتیب سوره بقره، انعام، نساء و اسراء بودند. استنتاج: اگرچه یافته های پژوهش از به کارگیری قرآن و نهج البلاغه به عنوان منابع مورد استناد در مقالات علوم پزشکی حکایت دارند؛ اما میزان آن بسیار اندک به نظر می رسد.

کلیدواژه ها:

Articles ، Citation ، Journals ، Medical Sciences ، Nahj al-Balagha ، Quran ، References ، استناد ، علوم پزشکی ، قرآن کریم ، مجلات ، مقالات ، نهج البلاغه