تحلیل کانونی رابطه بین دینداری، امید و خوش بینی با معنا در زندگی و کیفیت زندگی در بیماران دچار ضایعه نخاعی

سابقه و هدف: معنا در زندگی و کیفیت آن در بیماران ضایعه نخاعی اهمیت دارد. دینداری و سازه های روان شناسی مثبت می توانند در تبیین معنا در زندگی و کیفیت آن نقش داشته باشند. در این ارتباط، پژوهش حاضر با هدف تحلیل کانونی رابطه بین دینداری، امید و خوش بینی با معنا در زندگی و کیفیت آن در بیماران دچار ضایعه نخاعی انجام شد. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر از روش همبستگی استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش را بیماران ضایعه نخاعی شهر رشت در سال ۱۳۹۴ تشکیل دادند که از میان آن ها با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، تعداد ۱۵۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند و به پرسشنامه های "امید" Snyder، "دینداری" خدایاری فرد، "خوش بینی" Schweizer و Koch، "کیفیت زندگی" سازمان جهانی بهداشت و "معنای زندگی" Steger پاسخ دادند. داده های جمع آوری شده به وسیله نرم افزار SPSS ۱۸ و به شیوه ضریب همبستگی Pearson و تحلیل رگرسیون بنیادی تحلیل گردیدند. یافته ها: نتایج نشان دادند که امید (۲۸ درصد)، دینداری (۱۲ درصد) و خوش بینی (۱۸ درصد) می توانند کیفیت زندگی و معناداری آن را تبیین کنند (۰۱/۰>P). استنتاج: دینداری و سازه های روان شناسی مثبت باعث افزایش توانمندی می شوند و افراد در صورت مواجهه با دشواری هایی همچون ضایعه نخاعی از شرایط مطلوب تری به لحاظ معنا و کیفیت زندگی برخوردار خواهند بود.

کلیدواژه ها:

Optimism ، Religiosity ، Spinal cord injury patients ، بیماران ضایعه نخاعی ، خوش بینی ، دینداری