نقش تعدیل گری تاب آوری در رابطه بین استرس شغلی و اختلافات خانوادگی در کارکنان شاغل در یگان های انتظامی مستقر در شهرستان بجنورد

مشاغل پلیسی از مشاغل دارای تنیدگی بالا هستند. استرس شغلی در این مشاغل، می­تواند پیامدهای عمده در محیط خانواده ایجاد کند. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه استرس شغلی با تعارض زناشویی با نقش تعدیل­کنندگی تاب­آوری در کارکنان است. در این پژوهش توصیفی-همبستگی، نمونه آماری شامل ۱۵۰ نفر از کارکنان یگان­های انتظامی مستقر در شهرستان بجنورد در سال ۱۴۰۰ بودند که با استفاده از روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. جهت جمع­آوری داده­ها از مقیاس استرس پلیس ایران، پرسشنامه تعارض زناشویی و پرسشنامه تاب­آوری استفاده شد.  از روش ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه برای آزمودن فرضیه­های پژوهش استفاده شد. یافته­ها نشان داد بین استرسورهای ماموریتی (۰۰۰۱/۰< P، ۳۴/۰ =r)، استرسورهای غیرماموریتی (۰۰۰۱/۰< P، ۱۸/۰ =r) با تعارض زناشویی رابطه­ای معنی­دار وجود دارد. نتایج همچنین نشان داد تعامل استرسورهای ماموریتی (۰۲۵/۰=R۲Δ، ۱۶/۱= FΔ، ۰۲/۰>P) و استرسورهای غیرماموریتی (۰۲۶/۰=R۲Δ، ۴۵/۱= FΔ، ۰۱/۰>P) و تاب­آوری، ورای اثرات متغیرهای اصلی، به ترتیب ۵/۲ و ۶/۲ درصد واریانس انحصاری افزوده را برای مدل ایجاد کرد که نشان می­دهد این متغیرها در پیش­بینی تعارض زناشویی، تعامل معنی­داری با یکدیگر دارند. نتایج پژوهش حاضر اهمیت تاب­آوری را به عنوان تعدیل­کننده رابطه بین استرس شغلی و تعارض زناشویی نشان داد. بنابراین به سازمان­های پلیسی توصیه می­شود به منظور کاهش تاثیر استرس­های شغلی بر اختلافات خانوادگی کارکنان خود، تاب­آوری آنها را از طریق پروتکل­های آموزشی – عملی تقویت نمایند.

کلیدواژه ها:

استرس شغلی ، استرسورهای ماموریتی ، استرسورهای غیرماموریتی ، تعارض زناشویی ، کارکنان فرماندهی انتظامی