بررسی توان خود بازیابی ژنوتیپ های حساس و متحمل آفتابگردان بعد از اعمال تنش خشکی

آفتابگردان از مهم ترین گیاهان روغنی با بیش از ۵۰ درصد مصرف تغذیه ای (رومیزی) می باشد. با توجه به تغییرات اقلیمی بحث توسعه ژنوتیپ های متحمل به تنش های غیر زیستی بیش از پیش مورد توجه است. در پژوهش پیش رو توان احیا بعد از تنش خشکی ۳۰ درصد ظرفیت گلدانی، در دو ژنوتیپ DM-۲ و H۱۵۸A/H۵۴۳R آفتابگردان روغنی ۲۴ ساعت بعد از آبیاری با بررسی تغییرات فعالیت های آنزیمی در مرحله ۸ برگی و کمیت و کیفیت محصول نهایی (روغن دانه) در مرحله گیاه بالغ ارزیابی شد. آزمایشات بر پایه طرح کاملا تصادفی با ۳ تکرار تحت شرایط کنترل شده انجام گرفت. بین ژنوتیپ ها از نظر محتوای آنزیم گایاکول، آسکوربات، لیپواکسیژناز و پرولین و همچنین سطح برگ، طول برگ، وزن ریشه، ارتفاع بوته و نسبت سدیم به پتاسیم ریشه در شرایط احیا اختلاف معنی داری مشاهده شد. بر اساس نتایج ارزیابی ها و تغییرات میانگین صفات در مقایسه دو شرایط نرمال و احیا و همچنین الگوی اسیدهای چرب دانه، ژنوتیپ DM-۲ از توان احیای بالایی برخوردار است.

کلیدواژه ها:

آفتابگردان دانه روغنی ، اسیدهای چرب ، ظرفیت احیا ، آنزیم های آنتی اکسیدانت ، تنش خشکی