بررسی چگونگی تاثیر آنیمیسم بر تاویل پذیری در اشعار یدالله رویایی بر اساس نظریه ی دریافت

یدالله رویایی از جمله شاعران و نظریه پردازان شعر حجم یا اسپاسمانتالیسم است که طبیعت در شعر او حضوری چشم گیر دارد. رویایی به طبیعت به مثابه ی انسان یا جانداری مستقل نگاه می کند که رفتار، حالات، کنش و واکنش های یک موجود زنده را دارد. در بلاغت از این نوع کارکرد به نام آنیمیسم یا جاندارانگاری یاد می شود. این آنیمیسم در شعر رویایی دو وجه دارد یا در سطح ترکیب و به شیوه ی استعاره ی مکنیه صورت می-گیرد یا در محور همنشینی و در اثر نسبت دادن صفت، رفتار، کنش و واکنش های انسانی به شیء و پدیده های طبیعی اتفاق می افتد. در شعر رویایی گاهی پدیده های طبیعی نه به مثابه ی یک انسان بلکه به مثابه ی موجودی مستقل جلوه می کنند. رویایی در تصاویر مرتبط با آنیمیسم شگردها و تمهیداتی را به کار می گیرد که عامل دریافت ها و تاویل های متعدد می شود و مخاطب را در تولید دوباره ی اثر یاری می کند، به عبارتی این مخاطب است که شعر را بازتولید می کند. بدین شیوه شاعر، پیوسته شعر خود را تازه می گرداند. از جمله ی این شگردها می توان به جمع تصاویر ذهنی مرتبط با آنیمیسم، به کارگیری تداخل بلاغی و هم شانه کردن اروتیک با آنیمیسم اشاره کرد. در این پژوهش به بررسی شگردها و تمهیدات رویایی برای دست یابی به تاویل های متعدد در تصاویر مرتبط با آنیمیسم بر اساس نظریه ی دریافت و به تحلیل نمونه ها، بیان تاویل های متعدد و علت های تاویل پذیری بر اساس تمهیدات به کارگرفته شده می پردازیم.

کلیدواژه ها:

یدالله رویایی ، آنیمیسم ، نظریه ی دریافت ، تاویل ، طبیعت ، انسان