لزوم برنامه ریزی مدیریت شهری در تحقق پایداری زیست محیطی

توسعه پایدار، مفهومی منبعث از تحمیل الزامات زیست محیطی بر فرایند توسعه اقتصادی و اجتماعی است که نخستین بار در گزارش براونلند (۱۹۸۷) تصریح و تعریف شد و سپس در بیانیه ریو (۱۹۹۲) به مثابه یکی از اصول پایه ای بهره برداری از محیط زیست و حفاظت از آن، شناسائی گردید. حق بر محیط زیست سالم نیز به معنای برخورداری انسان ها از محیط زیستی پاک است که در آن به رشد و تعالی برسند، پایداری محیط زیست به عنوان تعامل مسئولانه با محیط زیست برای جلوگیری از تخلیه یا تخریب منابع طبیعی و امکان کیفیت زیست محیطی طولانی مدت تعریف می شود. اجرای پایداری محیطی کمک می کند تا اطمینان حاصل شود که نیازهای جمعیت امروزی بدون به خطر انداختن توانایی نسل های آینده برای برآوردن نیازهایشان برآورده می شود. وقتی به محیط طبیعی نگاه می کنیم، می بینیم که این محیط توانایی نسبتا قابل توجهی برای جوان سازی خود و حفظ حیات خود دارد. هدف این پژوهش لزوم برنامه ریزی مدیریت شهری در تحقق پایداری زیست محیطی می باشد. در نتیجه می توان گفت برای تحقق توسعه واقعی، باید بخش های اجتماعی، فرهنگی و سیاسی یک کشور به موازات یکدیگر توسعه پیدا کنند. زیرا فرآیند توسعه از طریق اجرای برنامه ها و پروژه های در بخش های فوق امکان پذیز است. این فرآیند را می توان یک فرآیند ارتباطی دانست. زیرا طی آن عاملان توسعه بخش های مذکور، با استفاده از روش های ارتباطی و اطلاع رسانی، برنامه های مورد نظر خود را به مخاطبان خویش منتقل می کنند. علاوه بر ماهیت ارتباطی، در اجرای برنامه های توسعه، توجه به پایداری محیط زیست نیز ضروری است.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، مدیریت شهری ، تحقق پایداری ، زیست محیطی