مقایسه امیدواری و خودکارآمدی در معتادان موفق (بدون لغزش) و ناموفق (دارای لغزش های مکرر) تحت درمان نگهدارنده با متادون

چکیده: امیدواری و خودکارآمدی ممکن است نقش سازنده و مهمی در فرایند بهبود از سوء مصرف مواد و جلوگیری از لغزش های مکرر در طی درمان داشته باشند. پژوهش حاضر با هدف بررسی چنین نقشی، به مقایسه امیدواری و خودکارآمدی در معتادان تحت درمان نگهدارنده با متادون پرداخته است که گروهی از آنان بدون لغزش بودند و گروه دیگری مرتکب لغزش های مکرر شده بودند. طرح این پژوهش، علی مقایسه ای بود. جامعه پژوهش مشتمل بود بر معتادان مراجعه کننده به مراکز درمان نگهدارنده با متادون شهرستان خرم آباد در نیمسال اول سال ۱۳۹۴. برای این منظور، از میان بیماران این مراکز، تعداد ۴۰ نفر دارای لغزش های مکرر و ۴۰ نفر که بدون لغزش بودند، به صورت در دسترس انتخاب شدند و پرسشنامه های امیدواری و خودکارآمدی عمومی در مورد آنها اجرا گردید. نتایج تحلیل واریانس نشان داد که اگرچه گروه های مورد بررسی از لحاظ میزان امیدواری بالا بودند، اما به لحاظ این متغیر، بین آنها تفاوت معناداری نبود و تنها از لحاظ میزان خودکارآمدی تفاوت معناداری با یکدیگر داشتند. در نتیجه، برای دستیابی به نتایج درمانی مثبت و حفظ این نتایج، علاوه بر داشتن میزان امیدواری بالا، خودکارآمدی بالایی هم لازم است.