تقلیل اثر مدالیته حسی بر ادراک زمان

در حیطه سایکوفیزیک، در مورد اینکه هنگام ارائه یک محرک تکراری، چه عاملی باعث انقباض زمان و هنگام ارائه یک محرک غیرتکراری یا تازه، چه عاملی باعث انبساط زمان می گردد، تبیین روشنی از سهم ویژگیهای زمانی و غیرزمانی عرضه نشده است. در این پژوهش، با بررسی ۴۸ آزمودنی در قالب ۳ آزمایش، تلاش گردید تا در مقابل ویژگیهای غیرزمانی، نقش خالص ویژگیهای زمانی که کمتر مورد توجه قرار گرفته است، مورد بررسی قرار گیرد. در آزمایش ۱ و ۳، داده ها به وسیله تحلیل واریانس با اندازه های مکرر روی داده های «تکلیف ادبال زمان» بررسی شدند و در آزمایش ۲ نیز داده ها به کمک تابع روانسنجی افتراق زمان، تحلیل گردیدند. آزمایش ۱ نشان داد که با اعمال تغییر روی ویژگی های زمانی بین محرک های تکراری غیرتکراری و به کمک کمکردن دخالت ویژگی های غیرزمانی، می‎توان تنها در سیستم شنوایی و در یک محدوده تقریبی از آستانه افتراق، به ترتیب باعث انقباض و انبساط زمان شد. در آزمایش ۲، محاسبات تکمیلی برای اصلاح برآورد اندازه مناسب آستانه انجام گردید. آزمایش ۳ نشان داد که با اعمال تغییرات مناسب در آستانه افتراق، می توان همزمان در هر دوی این مدالیته ها به صورت همسو، اثرهای مرتبط با تکراری/ غیرتکراری بودن محرک بر ادراک زمان را ایجاد کرد.

کلیدواژه ها:

پردازش شناختی و حسی ، مدالیته حسی ، روش سایکوفیزیک ، ادراک زمان ، روش محرک ثابت