بررسی اعتبار، ساختار عاملی، و روایی ملاکی مقیاس مقبول نمایی اجتماعی مارلو کران

در پرسشنامه های خودگزارش دهی، تورش مقبول نمایی اجتماعی مشاهده می شود. از این رو سنجش مقبول نمایی اجتماعی و مهار آن، روشی رایج برای بهبود یافته های مبتنی بر این پرسشنامه هاست. یکی از معمول ترین ابزارهای اندازه گیری این تورش، فرم ۱۳ گویه ای مقیاس مقبول نمایی اجتماعی مارلو و کران (MCSDS؛ رینولدز، ۱۹۸۲) است که نسخه فارسی آن دارای اعتبار مطلوبی نیست. در این پژوهش با استفاده از داده های پژوهش های قبل بر دانشجویان شامل ۱۴۳۹ نفر و داده های طولی پژوهشی دیگر شامل ۹۰ دانشجو، این ابزار مورد اعتباریابی مجدد واقع شد. تحلیل عامل اکتشافی و تاییدی، همبستگی گویه ها با نمره کل، ضریب دشواری، شاخص تشخیص، و همچنین بررسی اعتبار به روش همسانی درونی و بررسی روایی ملاکی به شکل مقایسه پرسشنامه های گمنام و با نام، همگی بر نمونه اول انجام گردید، و بررسی اعتبار به روش بازآزمایی بر داده های مطالعه طولی صورت گرفت. تحلیل عامل اکتشافی نشان داد که این آزمون دارای سه عامل است و تحلیل عامل تاییدی نیز آن را تایید کرد. با این حال بررسی محتوای گویه های عوامل اول و دوم و ابهام در نام گذاری، به علاوه روایی ملاکی، همسانی درونی، و پایایی عوامل، و همچنین شاخص تشخیص گویه ها، اعتبار و روایی عامل اول و سوم را زیر سوال برد. به نظر می رسد عوامل اول و سوم چیزی دیگر به جز مقبول نمایی اجتماعی را می سنجند. با حذف عامل اول و سوم، ۷ گویه باقی ماند که برای سنجش و مهار مقبول نمایی اجتماعی در تحقیقاتی که از پرسشنامه های خودگزارش دهی استفاده می کنند مناسب است.

کلیدواژه ها:

پرسشنامه های خودگزارش دهی ، خودفریبی ، مقبول نمایی اجتماعی ، مقیاس مقبول نمایی اجتماعی مارلو کران ، مدیریت برداشت