بررسی مروری محدودیتهای بکارگیری گروه درمانی شناختی _ رفتاری در ایران و خارج از کشور

گروه درمانی یکی از انواع روش های روان درمانی است که یک یا دو درمانگر با گروهی از افراد دارای مشکلات مشابه کارمی کند. گروه درمانی شناختی-رفتاری یکی از پرکاربردترین انواع روان درمانی گروهی می باشد. کشف محدودیتهای یک مداخله می تواند به پیشبرد مسیر علمی زمینه مورد پژوهش، شناسایی نقاط ضعف و قوت، و ارتقاء آن شود. هدف پژوهش حاضر، بررسی مروری محدودیتهای به کارگیری گروه درمانی شناختی-رفتاری در ایران و خارج از کشور بود. بدین منظور پژوهش های آزمایشی داخل و خارج از ایران در زمینه محدودیتهای گروه درمانی شناختی-رفتاری از سال ۲۰۱۳ تا ۲۰۲۰ مورد بررسی قرار گرفتند. محدودیت های گروه درمانی شناختی-رفتاری در ایران و در خارج از کشور در ۱۰ زمینه دسته بندی شدند. نتایج پژوهش حاضر محدودیت های ده گانه زیر را شامل شد: ۱- محدودیت در ارزیابی (فرایند و روش تشخیص)؛ ۲- فرایند و محتوای مداخله؛ ۳- تعداد جلسات و تلفیق روان درمانی ؛ ۴- محیط و مکان مداخله؛ ۵- بافت جغرافیایی- فرهنگی- اجتماعی؛ ۶- عدم هماهنگی در میزان تخصص درمانگر و تعداد درمانگر و دستیاران ؛ ۷- مشارکت و افت شرکت کنندگان در گروه درمانی؛ ۸- ملاحظات اقتصادی و بار مالی؛ ۹- ضرورت و اولویت ارائه مداخله؛ و ۱۰- تاثیر شدت، حدت، نوع اختلال و بیماری همبود در مداخله. جزئیات مربوط به بررسی محدودیتهای هر دسته، در بخش یافته ها و نتایج تشریح شدند. در این پژوهش به چالش های روش شناسی، میزان اثربخشی و سایر جنبه های مداخله را اشاره نشده است. پیشنهاد می شود برای ارزیابی دقیق این مداخله، بررسی های مروری مکرر صورت گیرد تا گروه درمانی شناختی- رفتاری (CBGT) به صورت بهینه به روز رسانی گردد.

کلیدواژه ها:

محدودیت ها ، بکارگیری ، گروه درمانی شناختی-رفتاری