ظرفیت های اعمال شفافیت در قانون ارتقای سلامت نظام اداری و مقابله با فساد

مبارزه با فساد همواره در سیاست گذاریهای کلان جمهوری اسلامی ایران موردتوجه قرار گرفته است . از مهم ترین اقدامات قانونی انجام شده در این رابطه ، تصویب قانون ارتقای سلامت نظام اداری و مقابله با فساد می باشد. با دقت نظر در مواد قانون مزبور، ظرفیت های قانونی قابل توجهی برای مقابله با فساد ملاحظه می شود؛ ظرفیت هایی که استفاده از آنها در ارتقای شفافیت اداری و بالطبع استقرار حداکثری سلامت اداری در دستگاههای اجرایی ، تاثیر بسزایی خواهد داشت . در پژوهش پیش رو، که از حیث هدف »کاربردی« و ازنظر روش گردآوری دادهها »توصیفی -کتابخانه ای« است ، ظرفیت هایی ازجمله تعیین مجازات و محرومیت برای عدم گزارشدهی فساد، حمایت از شهود، گزارشدهندگان و مخبرین ، تقویت مشارکت مردمی و استفاده از ظرفیت سازمانهای مردمنهاد، سیاست های تشویقی ، همکاری بین نهادهای دولتی ، لزوم پاسخگویی به مردم و دسترسی آزاد به اطلاعات و نظارت بر خریدهای دولتی ، موردبررسی و تجزیه وتحلیل قرار گرفته است . در ادامه ، با ذکر ایرادات و موانع موجود ازجمله عدم توجه به اصل برابری همه اشخاص در برابر قانون، وابستگی مالی مسئولان حراست به دستگاه اجرایی ، عدم تصویب آیین نامه اجرایی قانون ارتقای سلامت نظام اداری و مقابله با فساد و همچنین آیین نامه اجرایی ماده (۳) قانون یاد شده، به منظور ارتقای شفافیت و استقرار هرچه بیشتر سلامت اداری در دستگاههای اجرایی ، پیشنهادهای لازم ارائه شده است .

کلیدواژه ها:

شفافیت ، شفافیت سازمانی ، سلامت ، سلامت اداری ، فساد ، فساد اداری ، قانون