نقش دعای والدین در تربیت دینی فرزندان از منظر آموزههای فقهی

دعا یکی از اصلیترین آموزههای اسلامی است. دعا در اسلام به جز ادعیه قرآنی و حیانیاند.دعا روشی است که همزمان حاوی پیامهای تعلیم، تربیت و تعبد است. دعا علاوه بر خودسازی بانزدیگ شدن به مبداهستی سهم مهمی نیز در تربیت دیگران دارد. فرزندان عزیزترین و دلنشینترین افراد پیرامون هر شخصاند که دعا نقش تعین کننده درهدایت و سعادت آنها دارد. این تحقیق به دنبال این موضوع خواهد بودکه احکام مربوط به و ظیفه و الدین در تربیت فرزندان با روش دعا را قبل از تولد و بعد از تولد استخراج نماید. مکتب اسلام برای نیل به سعادت و اصلاح فرزندان قبل از تولد نیز بر این مسئله توجه کرده است. این پژوهش به روش کتابخانهای تحلیلی و توصیفی با بررسی آیات و روایات نقشهای و الدین درتربیتی دینی فرزندان از منظر آموزههای فقهی را مورد بررسی قرار میدهد. ازجمله نتایج این پژوهش این است که دعای و الدین در زندگی فرزندانش یک امر بسیار مهم و دارای آثارهای گوناگون است. و الدین اولین مربیاناند که دعایشان در تربیت فرزندان نقش بسزایی را دارد

کلیدواژه ها:

دعای و الدین ، تربیتی دینی ، فرزندان ، دعا