ارزیابی مهارتهای ارتباطی دانشجویان دندانپزشکی بااستفاده از آزمون بالینی ساختارمند عینی

مقدمه : ارتباط میان درمانگر و بیمار نقش اساسی در ارائه خدمات اولیه سلامت و کارآمدی آن دارد. به همین علت می توان گفت داشتن مهارت ارتباطی مناسب برای دانشجویان علوم پزشکی و به خصوص دانشجویان دندانپزشکی ضروری است . ارتباط مناسب باعث تشخیص صحیح بیماری و رضایت مندی بیمار، در نتیجه افزایش اعتماد بیمار و در نهایت باعث پیگیری تدابیر درمانی و اثربخشی درمان می شود. با توجه به اینکه داشتن مهارت ارتباطی یکی از پیش شرط های ضروری برای عملکرد مناسب دندانپزشک است و اینکه تاکنون هیچ مطالعه ای با آزمون آسکی برای ارزیابی این مهارت در کشور و همچنین یاسوج انجام نشده است ، هدف از این پژوهش ، ارزیابی میزان مهارت های ارتباطی دانشجویان دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی یاسوج است .روش اجرا: مطالعه ی توصیفی بر روی ۵۱ دانشجوی دوره ی عمومی دندانپزشکی به صورت سرشماری انجام شد. از دانشجویان طی اطلاعیه ای دعوت شد. سپس توسط ۴ ارزیاب عملکرد دانشجویان ، طبق چک لیست طراحی شده که روایی آن تایید شده بود، ارزیابی شد.اطلاعات چک لیست وارد نرم افزار ۲۴SPSS گردید. داده ها به وسیله ی آزمون تی مستقل و همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت .یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمره مهارت ارتباطی دانشجویان دندانپزشکی ۳۸,۰±۹۷,۱ به دست آمده است که بیان کننده سطح متوسط مهارت ارتباطی دانشجویان است . یافته های این مطالعه نشان داد که بین مهارت ارتباطی و جنسیت ارتباط معناداری وجود دارد (۰۵/۰(P= وخانم ها مهارت بیمارمحوری بهتر دارند. همچنین نتایج نشان داد که مهارت ارتباطی با معدل کل ارتباطی ندارد (۰۵,۰.(P<;بحث و نتیجه گیری : نتایج این پژوهش نشان داد مهارت ارتباطی دانشجویان در سطح متوسطی است . همچنین میزان مهارت های همدلی ، بیمارمحوری و اعتماد در سطح مطلوبی نیست . از آن جایی که مهارت ارتباطی بخش اساسی در دندانپزشکی محسوب می شود، لازم است برای بهبود و ارتقاء آن دوره های آموزشی برگزار گردد.