بررسی میزان هم رویدادی و شدت کنش پریشی دهانی و کلامی در بزرگسالان مبتلا به ضایعه مغزی نیمکره چپ

هدف: کنش پریشی کلامی و دهانی، نشانگر اختلال برنامه ریزی حرکات دهانی کلامی و غیر کلامی هستند. مطالعه آنها به فهم چگونگی کنترل حرکتی گفتار کمک می کند. هدف تحقیق حاضر شناسایی بیماران دارای کنش پریشی دهانی و کلامی، میزان هم رویدادی و شدت آن بود. روش بررسی: در این مطالعه غیر تجربی، ۵۵ بزرگسال شامل۲۲ زن و ۳۳ مرد با دامنه سنی ۲۳ تا ۸۴ سال و دارای ضایعه مغزی چپ به روش در دسترس انتخاب و با آزمایه های کنش پریشی کلامی و کنش پریشی دهانی آزمایش و فیلم برداری شدند. سه آسیب شناس گفتار و زبان به صورت مستقل شدت کنش پریشی را نمره گذاری کردند. تحلیل داده ها با آزمون تی مستقل، ضریب همبستگی پیرسون، ضریب همبستگی فی و ضریب توافقی سی و با استفاده از نرم افزارSPSS  نسخه ۱۲ انجام شد. یافته ها: میانگین کنش پریشی دهانی و کلامی در افراد دارای و بدون کنش پریشی دهانی و کلامی تفاوت معنادار نشان داد (۰/۰۰۱>P) و ۴۲ بیمار هر دو نوع کنش پریشی را با همبستگی معنادار نشان دادند (r=۰/۷۵, P<۰/۰۰۱) نفر بدون کنش پریشی و ۷ نفر فقط یک نوع کنش پریشی داشتند. مقایسه هم رویدادی اختلالات (۰/۵۹=Phi) و شدت های مختلف کنش پریشی دهانی و کلامی (۰٫۶۸=C) نشانگر توافق نسبتا بالا بود (۰/۰۰۱>P).  نتیجه گیری: تحقیق حاضر هم رویدادی بالای اختلالات کنش پریشی دهانی و کلامی را آشکار ساخت که نشان می دهد کنترل حرکتی گفتار تحت تاثیر کنترل حرکتی عمومی تر کلامی و غیر کلامی قرار دارد. .

کلیدواژه ها:

Verbal apraxia ، Oral apraxia ، Left hemisphere ، Brain damage ، Adult ، کنش پریشی کلامی ، کنش پریشی دهانی ، ضایعه مغزی ، نیمکره چپ ، بزرگسال