سرپناه موقت پس از بحران های طبیعی؛ بررسی جانمایی واحدهای سرپناه موقت نسبت بهیکدیگر

اهمیت پژوهش برای سرپناه پس از سانحه در ایران سابقه وقوع حوادث و بحران های طبیعی و غیر طبیعی زیادی وجود دارد. ازجمله بحران های طبیعی میتوان به زلزله، سیل، طوفان، ریزگرد، رانش زمین و آتش سوزی اشاره کرد. معمولا در هر بحران،منازل و سکونتگاه های عده زیادی از افراد دچار خسارت می شوند. بی خانمانی و چگونگی اسکان موقت آسیب دیدگان، از جملهمعضلات برنامه ریزی در مدیریت بحران است. راهکارهای موجود در ساخت سکونتگاه های موقت بی خانمانان، متعاقب سوانحاخیر در ایران، نشان دهنده آگاهی اندک مجریان و برنامه ریزان از پیامدهای گوناگون سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی وزیست محیطی سوانح است که سبب شده وجود سکونتگاه های مزبور پس از اتمام دوران بازسازی به معضلاتی در مناطق سانحهدیده مبدل شوند. این پژوهش به ارائه راهکارهای معماری درچیدمان واحدهای اردوگاهای اسکان موقت می پردازد. موضوع اینتحقیق، عدم پاسخگویی به برخی از نیازهای روحی و آسایشی مردم در معماری سکونتگاه های موقت است. این تحقیق بااستفاده از روش کیفی به دنبال یافتن آن دسته از عوامل موثر بر سازماندهی مناسب واحدهای سکونتگاه های موقت است.جهت رسیدن به این هدف با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای و رسیدن به اجماع نظری در مصاحبه با متخصصان حوزه معماری و مطالعه مبانی نظری؛ مولفه های موثر استخراج شد که عبارتند از وجود فضاهای جمعی، خوانایی، تعریف ورودی،فاصله مناسب واحدها، جداسازی سواره و پیاده و رعایت حریم ها و محدوده ها و ....

کلیدواژه ها:

اسکان موقت ، بحران ، جانمایی ، سرپناه