حقوق طبیعی تکاملی؛ تاملی بر جایگاه متغیر در اندیشه حقوق طبیعی دابن، رنار و اشتملا

کارکرد ذاتی حقوق طبیعی، معیار امر درست بودن است؛ بنابراین، ارتباط حقوق طبیعی با امر متغیر، اگر این ذات را با چالش مواجه سازد، می­تواند عبور از اندیشه حقوق طبیعی را نتیجه بدهد. دغدغه اندیشمندان حقوقی نیمه اول قرن بیستم، ارائه نظریه­ای از حقوق طبیعی است که بر تعامل متافیزیک و واقعیت استوار باشد؛ استیلای متافیزیک بر واقعیت، به­عنوان بنیان حقوق طبیعی مدرن، نوعی از حقوق طبیعی را نتیجه می­دهد که رابطه­ای با واقعیت­، یعنی همان امر متغیر ندارد. باید از عدالتی صوری عبور کرد و واهمه­ای نداشت از اینکه معنای این عبور، گذار از عدالت به انصاف باشد. بااین­حال، پرسش اصلی این است که ارتباط حقوق طبیعی با متغیر، چگونه و تا به کجا باید باشد؟ به­نظر می­رسد «حقوق طبیعی با محتوای تغییرپذیر» اشتملا، از آنجا که تابعی از متغیر است، کارکرد ذاتی حقوق طبیعی را با چالش مواجه می­کند. «حقوق طبیعی با محتوای تکاملی» رنار، به­مانند «حقوق طبیعی با اجراهای متغیر» دابن نیز تعبیر دقیقی نیست. دغدغه حداقلی از متافیزیک و ضرورت گذار از هست به باید، به­عنوان اساس اندیشه حقوق طبیعی، ایجاب می­کند که چارچوب رابطه این اندیشه با متغیر، «حقوق طبیعی با اجراهای تکاملی» باشد. نگارنده تلاش دارد تا با تحلیل مقایسه­ای سه قالب پیشنهادی دابن، رنار و اشتملا برای رابطه حقوق طبیعی و امر متغیر، و نقد این سه قالب، فرضیه خود یعنی «حقوق طبیعی با اجراهای تکاملی» را مستدل کند.

کلیدواژه ها:

امر متغیر ، حقوق طبیعی تکاملی ، حقوق طبیعی با اجراهای متغیر ، حقوق طبیعی مدرن ، حقوق طبیعی با اجراهای تکاملی