ساختار واقعیت و نظریه محاکات

صورت بندی نخستین نظریه محاکات بر این فرض استوار است که هنر و ادبیات بازنمایی جهان واقع، یا طبیعت است. در تحلیل های بعدی، با اینکه دامنه موضوع محاکات بسط می یابد و مشتمل بر امر عام، طبیعت زیبا، کنش انسانی، و امر ایدئال می شود، همچنان این فرض باقی می ماند که بازنمایی ادبی در حالت واقع نمایانه متوجه مصادیق خارجی یا وضع امور است. به این ترتیب، آنچه نظریه محاکات به دست می دهد، علی رغم تنوع و تکثری که در دامنه موضوع محاکات قائل است، درنهایت، مستلزم غفلت از دو موضوع بنیادی است؛ یعنی نادیده گرفتن ساختار واقعیت و نیز تاثیر ساخت معرفتی سوژه بر کیفیت بازنمایی؛ به همین سبب، در این پژوهش، ضمن پذیرش مفروضات بنیادی نظریه محاکات، نخست حدود و ثغور مفهوم تصویر ذهنی روشن می شود. سپس به این موضوع پرداخته می شود که ذهن، امکان بازنمایی یک واقعیت ابتدایی را ازطریق تصویرهایی دارد که گاه ازاساس با وضع امور بیگانه اند. در پایان، با تاکید بر تفکیک واقعیت نهادی و ابتدایی نزد سرل، ضمن جرح وتعدیل دیدگاه وی، اهمیت کاربست این تفکیک در نظریه محاکات روشن می شود و تبیین می شود زبان چگونه در تقویم ساختار واقعیت دخیل است.

کلیدواژه ها:

ساختار واقعیت ، نظریه محاکات ، بازنمایی ، نگاشت ، واقعیت ابتدایی ، واقعیت نهادی