تاثیر برنامه ریزی استراتژیک بر افزایش بهره وری نظام مدیریت شهری افغانستان

رشد روزافزون جمعیت جهان، گرایش جوامع بشری به زندگی شهری را افزایش داده و روز به روز این روند گراف صعودی را میپیماید. در عین حال محدودیت زمین و منابع طبیعی، رقابت های سیاسی اقتصادی کشور ها و مسائل مربوط به توسعه ی پایدار و انکشاف متوازن، تامین رفاه، عدالت اجتماعی و تعالی فرهنگی در میان شهروندان، مسئولین اداره دولت ها، متخصصین برنامه ریزی و مدیران شهری را در ابعاد مختلف، با چالش های جدی رو به رو ساخته است. افغانستان با غنامندی از منابع سرشار طبیعی، موقعیت جغرافیایی و ساختار اراضی استراتژیک با نیروی انسانی جوان و مستعد، هنوز از نظام حکومت داری متمرکز بر انکشاف پایدار و متوازن فاصله بسیار زیاد دارد و به سطح قابل قبولی از بهره وری در مدیریت شهری نرسیده است و مردم این کشور در طول سالیان متمادی، علیرغم داشته ها و امکانات فوق، از مشکلات اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی رنج می برند. در یک بررسی کلی به این یافته میرسیم که مشکلات فوق بخاطر برنامه ریزی های کوتاه مدت و با چشم انداز محدود است که این جغرافیا را از رسیدن به ظرفیت های مستعد آن عقب نگهداشته است. به نظر میرسد که اتخاذ رویکرد برنامه ریزی استراتژیک میتواند راهکار اساسی برای برون رفت از وضعیت موجود در این کشور باشد. به همین جهت هدف اساسی این تحقیق بررسی تاثیر برنامه ریزی استراتژیک بر افزایش بهره وری نظام مدیریت شهری است تا از نتایج کاربردی و توسعه ای آن برای برنامه های ملی عمرانی جهت دستیابی به توسعه اقتصادی و انکشاف پایدار استفاده شود. این تحقیق کیفی به روش ترکیبی مطالعات کتابخانه ای و میدانی) انجام شده است و داده های توصیفی توسط نرم افزار SPSS با آزمون T مورد تحلیل قرار گرفته که در نتیجه آن فرضیه های اثرگذاری متغیر مستقل بر وابسته اثبات شده است.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی استراتژیک ، بهره وری ، مدیریت شهری ، نگاه سیستمی ، توسعه اقتصادی ، افغانستان