اهیمت خشوع و خضوع در نماز از دیدگاه قرآن و روایات

نماز برجسته ترین نماد بندگی و مستحکم ترین وسیله ارتباط عبد با معبود است؛ اما نه هر نمازی، بلکه نمازی با شرایط خاص که حالات قلبی و ارتباط خاضعانه با خداوند، یکی از مهم ترین آن شرایط است. این مقاله با هدف بررسی اهمیت خشوع و خضوع در نماز با بهره گیری از شیوه توصیفی، تحلیلی تدوین شده است. برای دست یابی به اهمیت این دو صفت درونی نمازگزار، در مرحله اول معانی آن ها از کتب لغت استخراج شده و در مرحله دوم اهمیت آن ها بر اساس آیات و روایات و عقل تبیین و در مرحله سوم راهکارهای به دست آوردن خشوع و خضوع در نماز با استناد به روایات بیان شده است. با توجه به معانی خضوع و خشوع، نماز مصداق حقیقی و واقعی آن دو حالت است که در پیشگاه خالق و معبود حقیقی عرضه می شود. یافته های تحقیق نشان می دهد که آن نمازی که در نظام نامه عبادی اسلام این همه تعریف شده و آثار و برکات فراوان روحی، عبادی و اخلاقی عرفانی برای آن بیان شده، نمازی است که با حالت خشوع و خضوع و با حضور قلب انجام داده شود. راه کارهای به دست آوردن خشوع و و خضوع در نماز، به راه کار بیرونی و درونی تقسیم و معرفی شده که هرکدام مصادیق خود را دارد.

کلیدواژه ها:

"نماز" ، "اهمیت خضوع و خشوع" ، "قرآن" ، " روایات"