روشها و رویکردهای برنامه درسی : با تاکید بر آثار و پیامدهای نهضت بازگشت به پایه ها در آمریکا

برنامه ریزی درسی در آمریکا به دنبال پرتاب سفینه اسپوتنیک شوروی سابق به فضا در سال ۱۹۷۵در جامعه امریکا برای شتاب بخشیدن به توسعه علمی و بازیابی موقعیت برتر درصحنه های علمی و فناوری، حرکتی عظیم و بی سابقه شکل گرفت . حاصل این حرکت ، آغاز به کار مراکز متعدد برنامه ریزی درسی و انجام اقدامات تمرکز گرایانه در سطح اهداف، آزمونها و استانداردها بود. هدف این مراکز، تدوین برنامه های درسی بود که عمری طولانی داشته باشند و انتظار می رفت در اجرا بتوانند اهداف و مقاصد مقامات دولتی را به بهترین شکل ممکن محقق کنند؛ اما این برنامه ها به رغم کیفیت بالا در تولید، به دلیل نداشتن انعطاف لازم در اجرا و لحاظ نکردن نیازهای حاصل از تغییرات و تحولات رو به رشد در عرصه های متعدد، با ناکامی رو به رو شدند. اما در دهه ۱۹۸۰ و ،۱۹۹۰ پیشرفت تحصیلی نامطلوب دانش آموزان، جدایی روزافزون معلم و دانش آموز در جریان یاددهی و یادگیری و عدم پاسخگویی برنامه ها به نیازهای یادگیرندگان، موجب شد که توجه به رویکرد تمرکززدایی در برنامه های درسی ، بیش از هر زمان دیگری در دستور کار دست اندرکاران نظامهای آموزشی قرار بگیرد. این مباحثات سبب شد تا برای مشارکت بیشتر افراد و گروههای ذینفع خصوصا معلمان در تصمیم گیریهای برنامه درسی ، حرکت هایی صورت بگیرد. از این زمان به بعد، متخصصان برنامه ریزی درسی به جای آنکه معلمان را صرفا دریافت کننده تولیدات خود بدانند، آنان را به عنوان مشارکت کنندگان در فرایند برنامه ریزی درسی قلمداد کردند؛ چرا که بدون مشارکت افراد ذینفع (مدیر، معلم ، دانش آموز، اولیا و موسسات و نهادهای ذیربط ) درفرایند برنامه ریزی درسی ، برنامه ها از مشروعیت لازم برخوردار نیستند.

کلیدواژه ها:

برنامه درسی آمریکا ، نهضت بازگشت پایه ها ، پیامدهای بازگشت به پایه ها.