اثربخشی آموزش تاب آوری روانی بر کیفیت زند گی و امید به زندگی مادران کودکان ناشنوای شهرستان شهرکرد

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش تاب آوری روانی بر کیفیت زندگی و امید به زندگی مادران کودکان ناشنوایشهرستان شهرکرد صورت گرفت. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه مادران دارای کودکان ناشنوایمی باشندکه در این پژوهش ۳۰ نفر از مادران که فرزندان آنها در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۲ در مدرسه ناشنوایان ابن سینا شهرکرد مشغول به تحصیل میباشند به روش تصادفی ساده به عنوان نمونه آماری انتخاب شد ند سپس افراد نمونه به دوگروه ۱۵ نفری بعنوان گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند . ابزار اندازه گیری این پژوهش آزمون امید به زندگی اشنایدرو کیفیت زندگی می باشد. طرح تحقیق از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل وآزمایش میباشد به گروه آزمایشطی ۱۰ جلسه ۱/۵ ساعته تاب آوری آموز ش داده شد سپس، پس آزمون برای هر دو گروه اجرا شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از رو ش تحلیل کواریانس استفاده گردید و نتایج تحقیق نشان داد که آموزش تابآوری می تواند باعثافزایش امید به زندگی و کیفیت زندگی مادران دارای کودک ناشنوا شود. باتوجه به نتایج بدست آمده از خروجی داده ها در تحلیل کو واریانس با استفاده از نرم افزار spss و عنایت به معناداری تفاوت میانگین ها و نیز معناداری F=۴/۶۳۵)F) و (Sig<۰/۰۵)، با ۹۵ درصد اطمینان می توان نتیجه گرفت که روش های آموزش بازتاب آوری بر افزایش کیفیت زندگی و همچنین بهبود امید به زندگی مادران کودکان ناشنوای شهرستان رشت موثر می باشد و فرضیه ی اصلی این پژوهش مبنی بر (تاثیر آموز ش تاب آوری روانی بر کیفیت زندگی و امید به زندگی مادران کودکان ناشنوا) تایید می شود.

کلیدواژه ها:

تاب آوری روانی ، امید به زندگی ، کیفیت زندگی ، کودکان ناشنوا