روان رنجوری و سبک های حل مسئله در زنان اقدام کننده به خودکشی شیمیایی

مقدمه: عوامل روانشناختی و مهارت های زندگی می توانند نقش مهمی در اقدام به خودکشی زنان داشته باشند. هدف این پژوهش شناسائی برخی عوامل پیش بینی کننده خودکشی در زنان از طریق مقایسه دوگروه زنان اقدام کننده به خودکشی شیمیایی و گروه گواه بوده است. روش: جمعیت آماری شامل زنان اقدام کننده به خودکشی با داروهای شیمیایی بستری در اورژانس مسمومیت مرکز آموزشی درمانی رازی شهر رشت و گروه گواه در سال ۱۳۹۳ بود. در پژوهش حاضر ۵۰ زن اقدام کننده به خودکشی و ۵۰ نفر که سابقه اقدام به خودکشی نداشتند به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به خرده مقیاس روان رنجوری پرسشنامه پنج عاملی شخصیت نئو و پرسشنامه حل مسئله پاسخ دادند. داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیری تحلیل شدند. نتایج: نتایج نشان داد که بین دو گروه در روان رنجوری و سبک های حل مسئله (خلاقانه، اعتماد، گرایش، درماندگی، مهارگری واجتناب) تفاوت معناداری وجود دارد و زنان اقدام کننده به خودکشی شیمیایی نمرات بیشتری در روان رنجوری و درماندگی و نمرات کمتری در خلاقانه، اعتماد، گرایش، مهارگری و اجتناب در مقایسه با گروه گواه کسب نمودند (۰.۰۱>P). بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان به منظور پیشگیری از اقدام به خودکشی در زنان در معرض خطر خودکشی، دوره هایی مبتنی بر کاهش مشکلات روانشناختی و یادگیری مهارت های حل مسئله برگذار گردد.

کلیدواژه ها:

روان رنجوری ، حل مسئله ، زنان ، خودکشی شیمیایی