رابطه بین سبک های دلبستگی و سازگاری اجتماعی

زمینه و هدف :پژوهش حاضر به منظور بررسی رابطه سبک های دلبستگی و سازگاری انجام شده است . روش تحقیق : روش پژوهش توصیفی، از نوع همبستگی بود . نمونه گیری به روش خوشه ای چند مرحله ای و شامل۱۵۰ نفر از دانشجویان دانشگاه بوعلی سینا بود . سبک های دلبستگی به وسیله مقیاس دلبستگی بزرگسال و سازگاری به وسیله پرسشنامه سازگاری بل ( Bell )سنجیده شد . داده ها به کمک آمارهای توصیفی ( فراوانی ، درصد فراوانی ، میانگین ، انحراف معیار ) و روش های آمار استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون ، تحلیل واریانس یک راهه ،تحلیل رگرسیون، آزمون t ) تحلیل گردید . یافته ها : یافته ها نشان داد که بین سبک های دلبستگی و میزان سازگاری ر ابطه معنی داری وجود دارد، رابطه معنی-داری بین جنس و سبک دلبستگی وجود ندارد. رابطه معنی داری بین جنس وسازگاری وجود دارد. رابطه معنی دار و مثبتی بین سبک دلبستگی ایمن و سازگاری بهتر وجود دارد .. بین سبک دلبستگی ایمن و ناسازگاری رابطه معنی دار و منفی وجود دارد .سبک دلبستگی ایمن توان پیش بینی میزان سازگاری را دارد. نتیجه گیری: در تبیین یافته ها، بار دیگر بر نقش بنیادی و پویای کیفیت پیوندهای عاطفی نخستین بین کودک و مادر در شکل گیری ،استقرار و تداوم اعتماد اساسی تاکید شده و در دسترس بودن و پاسخگویی عاطفی ، بلوک های سازنده ی روابط ایمن و سازگارانه ی دوره های رشدی بعدی تلقی می شود

کلیدواژه ها:

سبک دلبستگی ، سازگاری اجتماعی ، دانشجو