کاربردهای بدیع و بیان در جذب مخاطبان مثنوی معنوی

زمینه و هدف: مثنوی مولانا از متون ارزشمند کلاسیک زبان فارسی است. مفاهیم این اثر چندبعدی از زوایای مختلف قابل پژوهش است. مولانا با استفاده از صنایع ادبی به بهترین شکل با مخاطب خود ارتباط میگیرد و راه را برای هدف خود یعنی آموزش و تعلیم هموار می کند. روش مطالعه: پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی به بررسی کاربردهای بدیع و بیان در جذب مخاطبان مثنوی معنوی در شش دفتر این منظومه، می پردازد. یافته ها: آن دسته از صنایع بیانی و بدیعی که به مخاطبان عام در فهم و درک موضوعات تعلیمی مثنوی کمک می کنند، چشمگیرتر و ملموس ترند. نتیجه گیری: در علم بیان، تشبیه، بیشتر از استعاره و در استعاره، نوع استعاره مکنیه پرکاربردتر است. همچنین در صنایع بدیع لفظی انواع «تکرار» و اقتباس کاربرد بیشتری دارد. در صنایع بدیع معنوی نیز شاعر بیشتر از انواع تناسب و ارسال المثل برای جذب و تعلیم مخاطبان بهره برده است و این صنایع در جلب نظر مخاطبان و آموزش آنان، شاعر را یاری می کنند.

کلیدواژه ها:

مخاطب ، صنایع ادبی بیان و بدیع ، مولوی ، مثنوی