آیین ازدواج در شاهنامه فردوسی و تاثیرگذاری آن بر اقوام لر و بختیاری

زمینه و هدف: همسانی های فراوانی میان فرهنگ عامه امروزی و آیین های کهن ایرانی دیده می شود. از آنجا که بنمایههای اساطیری و حماسی از فرهنگ عامه برخاسته اند، در میان آنها پایدار می مانند. تاکنون نیز یکسانیهای فراوانی میان مضامین شاهنامه فردوسی و فرهنگ عامه مردم این روزگار دیده می شود. هدف این پژوهش اثبات همسانی میان آیین باستانی ازدواج، در شاهنامه فردوسی، با شکل کنونی آن در فرهنگ عامج اقوام لر و بختیاری است. سطح فکری و معنایی این اشتراکات که از پایه های اساسی سبک شناسی است در این پژوهش مورد بررسی و تحلیل قرار می گیرد. روش مطالعه: روش بررسی و مطالعه در این پژوهش تحلیلی-توصیفی با بهره گیری از شیوه کتابخانه ای و همچنین جستجوی میدانی و بهره مندی از نظریات صاحبنظران حوزه شاهنامه پژوهی و مصاحبه با آگاهان حوزه فرهنگ عامه است. یافته ها: با کاوش در شاهنامه می بینیم از مباحث آیینی و کهنی سخن رفته است که امروز نیز در فرهنگ عامه قابل مشاهده است. با بررسی آداب اقوام لر و بختیاری، همسانیهای فراوان میان آیین کهن و شکل کنونی آنها مشاهده می گردد. بسیاری از این آداب، همچنان در میان مردم برگزار میشوند که هم نشان از پویایی آنها در روزگار کنونی دارد و هم گویای پاسداشت مردم از این داشته های کهن می باشد؛ داشته هایی که متناسب با شرایط زمان به نیازهای فرهنگی هر دوره پاسخ می گویند. نتیجه گیری: میان آیین های شاهنامه فردوسی و فرهنگ عامج مردمان لر و بختیاری، همانندیهای فراوانی وجود دارد. این مردم در درازنای روزگار، در آیین خویش از شاهنامه الگو پذیرفته و این یگانگی را حفظ نموده اند. پژوهش حاضر به اثبات همانندی های آیینی میان ازدواج در میان این مردمان و شاهنامه فردوسی، از جهت فکری و معنایی می پردازد.

کلیدواژه ها:

آیین ها ، ازدواج ، شاهنامه ، فرهنگ عامه ، لر و بختیاری