اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر سازگاری زناشویی، خودتنظیمی هیجانی و خودکارآمدی در دانشجویان متاهل دانشگاه آزاد شهر نورآباد ممسنی

هدف پژوهش حاضر اثربخشی روان درمانی مثبتنگر بر سازگاری زناشویی، خودتنظیمی هیجانی و خودکارآمدی در دانشجویان متاهل دانشگاه آزاد شهر نورآباد ممسنی انجام شد. یک طرح نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون -پس آزمون باگروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان متاهل دانشگاه آزاد شهر نورآباد ممسنی که تعداد آن ها ۵۵۰ نفر بود. از بین این دانشجویان به صورت نمونه گیری در دسترس ۴۰ نفر انتخاب شد و در دو گروه آزمایش(۲۰) و گروه گواه (۲۰) گمارده شد. آزمودنی های دو گروه در مرحله پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از پرسشنامه سازگاری زناشویی گراهام بی اسپانیر(۱۹۷۶)، پرسشنامه نظمجویی هیجان توسط گرانفسکی و همکاران (۲۰۰۱) و پرسشنامه خودکارآمدی شرر، مادوکس، مرکاندانت، پرنتیک-دون، جاکوبس و راجرز (۱۹۸۲) مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تحلیل داده ها در سطح آمار توصیفی از شاخص های گرایش مرکزی و پراکندگی مانند میانگین، واریانس و انحراف معیار گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای مورد مطالعه استفاده شد و در سطح آمار استنباطی از آزمون های پارامتریک و نرمال بودن توزیع داده ها، از آزمون شاپیرو، از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره برای فرضیه اصلی و تحلیل کوواریانس تک متغیره با استفاده از نرم افزار ۲۴spss انجام گرفت. نتایج آزمون تحلیل کواریانس نشان داد که که با در نظر گرفتن نمرات پیش آزمون به عنوان متغیر پراش (کمکی) آموزش روش روان درمانی مثبتنگر بر سازگاری زناشویی، خودتنظیمی هیجانی و خودکارآمدی در دانشجویان متاهل تاثیر دارد(۰۱/۰P≤).

کلیدواژه ها:

روان درمانی مثبت نگر ، سازگاری زناشویی ، خودتنظیمی هیجانی ، خودکارآمدی.