بررسی کارایی فرآیند الکتروکواگولاسیون در حذف رنگزای اسیدبلو ۱۱۳ از محیط های آبی
سال انتشار: 1393
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 145
فایل این مقاله در 11 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JEHE-2-2_003
تاریخ نمایه سازی: 8 آذر 1402
چکیده مقاله:
زمینه و هدف: تصفیه پساب های صنایع نساجی به علت داشتن رنگ و آلاینده های زیاد، یکی از مهمترین مسائل محیط زیستی می باشد. رنگزای اسید بلو۱۱۳، به دلیل داشتن حلقه بنزنی که غیر قابل تجزیه بیولوژیکی است، سمی و سرطانزا می باشد. هدف اصلی این تحقیق، بررسی کارایی فرآیند الکتروکواگولاسیون در حذف رنگزای اسید بلو ۱۱۳ از محیطهای آبی با استفاده از الکترودهای آلومینیومی در راکتور ناپیوسته می باشد. روش کار: این مطالعه در مقیاس آزمایشگاهی به صورت پایلوت در سیستم ناپیوسته انجام شد. تاثیر پارامترهای مختلف از قبیل ولتاژ (۱۰، ۲۰ و۴۰ ولت)، فاصله الکترودها (۵/۰ و ۱ سانتی متر) و زمان الکترولیز (۵ تا ۸۰ دقیقه) بررسی شد. یافته ها: نتایج آزمایشها نشان داد که با اعمال ولتاژ ۴۰ ولت، در فاصله الکترود ۵/۰ سانتی متر، ۵ گرم الکترولیت و در زمان الکترولیز ۲۰ دقیقه، میزان حذف رنگ و COD به ترتیب برابر ۹۹ و ۷۸% بود. با افزایش ولتاژ و زمان واکنش و با کاهش فاصله بین الکترودها، میزان مصرف انرژی کاهش یافت و همچنین pH نهایی پساب و راندمان حذف رنگزا افزایش یافت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج، بهترین راندمان حذف رنگ بعد از ۲۰ دقیقه زمان تماس، در پتانسیل الکتریکی ۴۰ ولت حاصل شد که برابر ۹۹ درصد بود. این فرآیند از نظر زیست محیطی ایمن بوده و از لحاظ اقتصادی می تواند قابل توجیه باشد. لذا می توان نتیجه گرفت که روش انعقاد الکتریکی با استفاده از الکترودهای آلومینیومی، یک روش مفید و مناسب برای حذف رنگزای اسید بلو ۱۱۳ از محیطهای آبی می باشد.
کلیدواژه ها:
Acid Blue ۱۱۳ Dye ، Aqueous Solutions ، Electrocoagulation ، Aluminum Electrodes ، رنگزای اسید بلو ۱۱۳ ، محلولهای آبی ، انعقاد الکتریکی ، الکترود آلومینیومی
نویسندگان
حسین فرجی
گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
سیمین ناصری
گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
عبدالایمان عمویی
گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشکده پیراپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی بابل، بابل، ایران
فرزاد محمدی
گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
حمیدرضا سهیل آرزومند
گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
امیرحسین محوی
گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :