اثر کیتوزان و کلرید کلسیم بر حفظ کیفیت پس از برداشت و ترکیب های پاداکسنده میوه توت فرنگی

چکیده این پژوهش به منظور بررسی اثر پوشش خوراکی کیتوزان و کلرید کلسیم بر ویژگی های فیزیکی، کیفی و بیوشیمیایی میوه توت فرنگی رقم پاروس انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با ۵ تیمار (پوشش کیتوزان ۵/۰ و ۵/۱ درصد و کلرید کلسیم ۱ درصد به تنهایی و در ترکیب با یکدیگر) به همراه شاهد و زمان نمونه برداری (زمان برداشت، ۶ و ۱۲ روز پس از شروع انبارداری) در سه تکرار اجرا شد. پس از تیمار، میوه ها به سردخانه ای با دمای ۵/۰±۴ درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی ۵±۹۰ درصد منتقل شدند. نتایج نشان داد که با افزایش مدت انبارداری در همه تیمارها شاخص های کاهش وزن ، مواد جامد محلول و شاخص طعم افزایش یافت، درحالی که میزان سفتی بافت میوه، آسکوربیک اسید، فنل و فلاونوئید کل، آنتوسیانین کل و ظرفیت پاداکسندگی کاهش یافت. پس از ۱۲ روز انبارداری میزان کاهش وزن ، مواد جامد محلول و شاخص طعم به ترتیب با میانگین ۴۴/۵، ۸۹/۱۱ درصد و ۸۶/۹ در میوه های گروه شاهد بیشتر از سایر تیمارها بود. در حالی که میزان سفتی بافت میوه، آسکوربیک اسید، فنل، فلاونوئید و آنتوسیانین کل و ظرفیت پاداکسندگی در میوه های تیمار شده با پوشش کیتوزان و کلرید کلسیم به طور معنی داری بیشتر از میوه های گروه شاهد بود. کاربرد توام پوشش کیتوزان و کلرید کلسیم در حفظ شاخص های فوق از کاربرد هرکدام از آن ها به تنهایی بهتر بود. در مجموع برهمکنش کلرید کلسیم یک درصد با پوشش کیتوزان ۵/۱ درصد موثرترین تیمار در حفظ ویژگی های کیفی و بیوشیمیایی میوه توت فرنگی طی انبارداری سرد بود.

کلیدواژه ها:

آسکوربیک اسید ، آنتوسیانین کل ، سفتی بافت ، ظرفیت پاداکسندگی ، فلاونوئید کل