ایران و ضرورت تشکیل پیمان دفاعی: رهیافتها و فرایندها
محل انتشار: فصلنامه ژئوپلیتیک، دوره: 7، شماره: 21
سال انتشار: 1390
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 64
فایل این مقاله در 25 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_IAG-7-21_005
تاریخ نمایه سازی: 1 آذر 1402
چکیده مقاله:
انعقاد پیمان های دفاعی توسط بازیگرانی انجام میشود که دارای ویژگی کنش گری باشند. به عبارت دیگر، واحدهایی که در شرایط انفعال قرار دارند و یا فاقد ابزار و قابلیت موثری برای نقشآفرینی منطقهای و یا دفاع از خود باشند، قادر نخواهند بود تا شرایط شکلگیری و سازمان دهی پیمانهای دفاعی را به وجود آورند. این امر به مفهوم آن است که بازیگری قادر خواهد بود تا به انجام عمل تعیینکننده مبادرت نماید که از توانمندی لازم برای تاثیرگذاری بر محیط امنیتی خود برخوردار و از سوی دیگر دارای انگیزشهای ایدئولوژیک، ژئوپلیتیکی و یا استراتژیک برای کنترل محیط امنیتی خود باشد.ایران در زمره کشورهای منطقهای محسوب میشود که در گذشته تاریخی خود از نقشآفرینی محیطی برخوردار بوده است. با بازیگران مختلف بهگونهای تعامل برقرار کرده که نتایج موثر و پایداری برای امنیت و بقای سیاسی کشور بهوجود آورده است. این امر را میتوان انعکاس روح ملی ایران در فضای منطقه دانست. اگرچه قابلیتهای دفاعی جمهوری اسلامی ایران به گونهای مرحلهای رشد داشته است، اما این امر را نمیتوان به عنوان تنها مولفه ارتقای قابلیت منطقهای جمهوری اسلامی ایران دانست. سازماندهی پیمانهای دفاعی در چارچوب «رهیافت نئورئالیسم تدافعی» و اصل «موازنه تهدید» مورد توجه قرار میگیرد. از آنجایی که در محیط منطقهای ایران تضادهای امنیتی متقاطع وجود دارد، از این رو، بهرهگیری از پیمان دفاعی بیشترین مطلوبیت را برای ایران ایجاد میکند.
کلیدواژه ها:
پیمان های دفاعی ، امنیت ملی ، ائتلاف ، همکاری منطقه ای ، خودیاری ، مشارکت ، دفاع منطقه ای ، دیپلماسی دفاعی ، چندجانبه گرایی ، گذار از آنارشی ، ایران
نویسندگان
Abbas Mossalanejad
- دانشیار علوم سیاسی، دانشگاه تهران