نشانه هایی از وقوع گویی و واسوخت در دیوان شمس

وقوع گویی و واسوخت به مثابه رفتاری اجتماعی در دو اصطلاح به هم آمیخته بیشتر در روزگار صفوی شکل گرفته و به عنواندو ویژگی سبکی در شعر عهد صفوی خودنمایی کرده اند؛ بعید نیست فلسفه توسعه و توجه بیش از حد شاعران به این ویژگیهاجستن راهی برای اشاعه این رفتار و نیز جلوگیری از تکرار و تقلید و ایجاد سبک جدید تلقی شود. پیش از این دوره رگه هایی از این نوع رفتار اجتماعی در قرون پیشین به چشم می خورد که بازتاب آن در شعر شاعران خراسانی و عراقی از جمله مولوی (۶۷۲-۶۰۴ ق.) مشهود است. مقاله حاضر بر آن است تا با روش تحلیلی - توصیفی ضمن مروری بر وقوع گویی و واسوخت با ارائهنمونه هایی از اشعار واسوختی مولوی به «چگونگی و چرایی شعر واسوخت در کلیات شمس» پاسخ دهد. فرض نویسندگان کهنتیجه تحقیق آن را تایید میکند آن است که مولانا جلال الدین به عنوان شاعری عاشق پیشه در حالات شوریدگی و غلبه عشق ومستی عنان اختیار از دست داده و به بیان وقایع فیمابین خود و معشوقش پرداخته و بی پرده با او سخن ها گفته است.