توصیه های ضروری در رابطه با نحوه ی برخورد با کودک دارای لکنت

لکنت زبان یکی از مهمترین اختلالات گفتاری است که از کهن ترین ادوار در میان جوامع بشری شایع بوده است. فردی کهلکنت زبان دارد، در بیان اصوات، هجاها و یا کلمات، دچار گیر و مکث، کشش و تکرار می شود. معمولا از سنین ۲ تا ۴ سالگیشروع می شود. لکنت زبان از مهمترین و متداول ترین اختلالات تکلمی است. در سنین ۶ تا ۷ سالگی نیز که مصادف با زمان آغازمدرسه می باشد به لحاظ ویژگی های عاطفی و سازگاری اجتماعی خاص این دوره موقعیت مناسبی است برای بروز لکنت زباندر میان کودکانی که بیشتر مستعد چنین اختلالی می باشند. گاهی از موارد در دوران بلوغ نیز افرادی که قبلا به نحوی لکنتزبان داشته اند دچار لکنت زبان میشوند. در این مقاله به معرفی لکنت زبان به عنوان یک مشکل گفتاری شایع خواهیم پرداختو عوامل مختلفی که ممکن است باعث بروز آن شوند، را مورد بررسی قرار می دهیم. سپس، به شیوه های مختلف مواجهه با لکنتزبان از تمرینهای گفتاری و تمرینهای تنفسی تا استفاده از فناوری و گروه های حمایتی که به کمک دانش آموزان خواهد آمدمی پردازیم. علاوه بر این، نقش معلمان و خانواده در مواجهه با لکنت زبان بسیار حائز اهمیت است و در اینجا به بررسی نقشآنها و همکاری بین مدرسه و خانه در بهبود مهارتهای گفتاری دانش آموزان پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

دانش آموز ، اختلالات گفتاری ، لکنت زبان