دموکراتیزاسیون در ایران: تحلیل مشارکت و رقابت انتخابات (۱۹۰۶ – ۲۰۱۳)

این مقاله بر دموکراتیزاسیون  از ۱۹۰ تا ۱۹۱۳ تاکید می کند.  در این مقاله نشان داده شده است که جامعه ایرانی چهار موج دموکراتیزاسیون را تجربه کرده است. نویسنده  استدلال کرده است که اگرچه ایران فرایندهای طولانی مدت تغییر دموکراتیک را تجربه است، با این حال هنوز نتوانسته است یک نظام سیاسی دموکراتیک را مستقر کند. در همین حال، این فرایندهای طولانی مدت، با تحقق برخی از معیارهای  حداقلی فرآیندگذار، مانند برگزاری انتخابات دوره ای، به ایجاد تغییرات نهادی طولانی مدت منجر شده است. در این مقاله از داده های  گردآوری شده در باب ۳۳  مورد انتخابات پارلمانی و مورد ۱۱ مورد انتخابات ریاست جمهوری استفاده  شده است. فرضیه مقاله با استفاده از تکنیک تحلیل رگرسیون چندگانه مورد ارزیابی قرار گرفته است. یافته های تجربی دلالت برآن دارد که ترکیب خطی توسعه اقتصادی- اجتماعی و عاملیت نخبگان قدرت، به میزان  ۰.۴۲ درصد از واریانس مشارکت انتخابات و ۰.۶۲ درصد از واریانس رقابت انتخاباتی را  تبیین می کند. شواهد نشان می دهد که هرگاه نخبگان  قدرت استراتژی سرکوب نیروهای مخالف انتخاب کنند، شاخص گذار دموکراتیک به طور متوسط ۱۳.۹۳ واحد کاهش می یابد.  .

کلیدواژه ها:

دموکراتیک سازی ، گذار دموکراتیک ، مشارکت و رقابت انتخاباتی ، نوسازی ، توسعه اقتصادی -اجتماعی ، استراتژی نخبگان سیاسی